شکست

بنام خدایی که فرد آفرید
مرا در بیابان چو گرد آفرید
خدایی که تنها در این روزگار
شکست و غم و روی زرد آفرید
قسم میخورم این عدالت نبود
که ما را به شوق نبرد آفرید
شما را ندانم و لکن مرا
ضرر کرد در حزن و درد آفرید
هم از اسب خوردیم هم از اصل و او
چه ما را که بیچاره کرد آفرید
تمامِ خیالم رود سوی آن
مکانی که یکدانه مرد آفرید
حکایت نکردم دلِ خویش را
که گویید دلهای سرد آفرید