سقوط

به نام یگانه‌سراینده‌ی دیوان آفرینش

درودها جناب عزیزیان ارجمند

شعرتان منحصر به فرد است و به قولی:
Number One

مملو از آرایه‌های ادبی گیرا.

سرشار از عاطفه و احساس زیبا.

لبریز از اصطلاحات ناب و ترکیب‌های خاص.

از جمله ترکیب‌های ناب شعر جاری:

_ وسطِ چار راه قهرآباد

_کنج مخروبه‌های بی‌حرفی

_ مرد اقبال

_ خانمِ تقدیر

_ شهر شب

_ابرهای هزار چهره

_خلوتی ویران

_ خیابان پرت بی‌وجدان

_خیانتی عریان

_ سراشیبیِ سقوطی سرد

_ و...

همواره اصطلاح‌‌آفرینی‌هایتان گیراست و دل‌انگیز.

(به خاطرم آمد که پیشتر نیز در پنجره‌ای، برخی از اصطلاحات و ترکیب‌های بکر یکی از اشعارتان را فهرست کرده‌بودم.)


🌿🌺🌿

تركیب‌سازی و عبارت‌سازی در سخنوری:

یکی از مهم‌ترین نقش‌هایی که یک شاعر و یا نویسنده در بستر ادبیات ایفا می‌کند، کمک به گسترش دایره‌ی زبانی با «واژه‌سازی‌های ناب»، «ترکیب‌سازی‌های بدیع» و «عبارت‌سازی‌های بکر» است.

پرداختن اصولی به این مبحث، مستلزم بستری وسیع است.

با توجه به این‌که به برخی از ترکیب‌سازی‌های موجود در شعر جناب عزیزیان ارجمند اشاره شد، در ادامه‌ی پنجره‌ی سبز جاری، پیرامون ترکیب‌سازی، تنها به این نکته اشاره می‌شود که:

واژگان، بخشی از ابزارهای زبانی هستند که یک شاعر و یا نویسنده در اختیار دارد و مهمترین کار یک سخنور، تركیب‌سازی است؛ که با كنار هم نهادن دو یا چند واژه‌ی مستقل، یک واحد جدید زبانی پدیدار می‌شود و مفهومی تازه را به قاموس زبان می‌افزاید.

ترکیب‌ها می‌توانند به شکل انواع ترکیب‌های اضافی باشند؛ مانند اضافه‌های: تشبیهی؛ استعاری؛ اقترانی؛ اعم از مقلوب و غیرمقلوب؛ و یا به گونه‌ی ترکیب‌های وصفی مقلوب یا غیرمقلوب نمودار شوند.

در هر حال، مهم‌ترین کارکردشان این است که مفهومی جدید را به گستره‌ی مفاهیم زبانی، می‌افزایند؛ به عنوان نمونه:

می‌دانیم که: «نعره» یک واژه است با معنی مشخص و «سنگ» نیز واژه‌ای دیگر است با معنای خاص خود.‌

هنگامی که سخنوری این دو واژه را با هم تركیب می‌سازد و ترکیب «نعره ْسنگ» را می‌سازد، مفهومی تازه را به وجود می‌آورد؛ كه نه «نعره» است و نه «سنگ»:
 
خواب دریچه‌ها را

با نعره‌سنگ بشكن

بار دگر به شادی

دروازه‌های شب را

رو بر سپیده وا كن

(شفیعی كدكنی)


ضمنا علاوه بر «ترکیب‌سازی‌ها» از نقش «عبارت‌سازی‌های خاص» نیز نباید در بستر ادبیات غافل شد.‌

گاهی مواقع، عبارتِ ایجادشده، ابهتی جاودانی می‌یابد و ماندگاری‌اش ستودنی؛ مانند این عبارت مشهور جناب بیهقی در سوگ استادش بونصرمشکان:
«قلم را لختی بر وی بگریانم.»


شک نیست که در بسیاری از مواقع، همین ترکیب‌سازی‌های ناب و اصطلاح‌سازی‌های خاص است که وجه تمایز اشعار یک شاعر با شاعر دیگر محسوب می‌شود و قلمش را، قلمی ویژه می‌سازد.


سپاس از جناب عزیزیان ارجمند برای اشتراک اشعار نابشان.

و‌ سپاس از ارجمندانی که وقت خواهندگذاشت برای خوانش مطلب جاری
در آغازین ساعات بامداد پس از مطالعه‌ی شبانه، فرصتی پیش آمد و نوشتم؛ کم و کسرش را بر قلمم ببخشایید!

شاعرانه‌هایتان پربار و ماندگار🌿🌺🌿