خیال

از آن سوی دردهای من
از آن سوی این خانه ها
یکی تار موی سپید
طعنه میزد به دندانه ی شانه ها
از آن سوی این خانه که نشسته به غم
خروشیده باران عجب روی ویرانه ها
از آن سوی ظلمت 

از آن سوی درد
فقط آشنای تو بود بین بیگانه ها
از آن رازقی هم که افتاده بود بر زمین
فقط عطری از خاطره مانده بر پله ها
صدای سکوت بود در غمی بی صدا
شب و شبنمی می‌چکید روی افسانه ها
وفا آن طرف تر نشسته به درد
خیال می وزید روی پاییزی جاده ها
شادی اما که رخت بر بسته بود سالها
خودش را کشید سوی‌ من تا لب چاره ها
خیالم‌ به ناچار خیال می کشید
هوای نیاز می پرید تا لب یک گناه
گناهی به زیبایی این همه انتظار
گناهی چو‌ شب های من بی قرار
زمان در گذر بود و شب ، انزوای شدید
زمین می برید بند دام مرا

صدایی شکست ، حال این کوچه را
کسی می طپید پشت ویرانیش بار ها
دلم آن سوی این بام خدایی‌نداشت
همه تاریخ من آه بود و شب گریه ها
فقط قاب عکسی نشان از تو داشت
و گر نه هوای سفر رفته از کوچه ها
صدای قدمهای کوچه نزدیک می شدند
امید هم برید مثل بیداری از خواب ها
کسی پشت در بود که هیچگاه نبود
دلم را کشید تا لب شیب یک پرتگاه
در خانه قفلی نداشت بعد از او
دو چشمم نشست در قدم‌های ماه

بهروز دارابی