ازادم کنید

سرت سلامت 
در بدر از خویش بر دگران پیش کش نخواهم شد
سرای مرا در این تنگنای جهان چیزی جز خفقان نیست 
دو روز در خلأ وجودم در حبس افکارم بی گمان برای ازادی مبارزم 
مرا انسوی خویش ، در ورای ابهای ازاد چشمم در ابشاری از اشک در لحظات جان سپردنم چیزیست بنام ازادی 
ازادم کنید اگر با دادن جانم میسر است 
میله های سیاه زندانم نیست جز مژه های دیده گانم 
که مرا در افکاری پر از وحشت پشت چشم هایم زندانی کرده است 
اینجا دنیای وحشت است 
زندانی است برای من اما میدانی است برای همگانتان که جسارت ورود بر مرا در خویش چنان پرورانده اید که بی هیچ خود و خدایی بر خود ازاد کرده اید 
انگاه چه اندیشیده اید که مرا در خویشم به حبس وا دارید 
زلفهایم را طنابهایی پر از خشم ووحشت با پیچ هایی که شبیه چوبه اعدامی ایست وقتی که ازدور خود را چون چوبی خشک می پندارم 
عجیب است، نه ؟
من ان چوب خشکم
زلفم ان طناب سخت 
مغزم ان زندان درد
و روحم به یقین اگاهی است 
وای بر من که این روح را با خودم درخودم از تحصیل جسارتِ حقارت از شما بر دار می کشم 
ازادم کنید 

خدایا هیچ بنده ای را در بند خویش ، و خویش وتنش را میدانی برای جولانِ جاهلان افراطی 
به بهای ترس و اندیشه واهی ،قرار مده

روح اله سلیمی