تولد عشق

تولد عشق

در کوهستان و قندیل های سر به فلک کشیده قلبم،دراعماق زمهریر و یخبندان سروده های لرزان عشقم،پرتو افسون سحرگاه مهردادی رخت،چنان درخشید و تابید که در برهوت چشمانت چو آهویی تشنه،سرگردان یک جرعه نفس جادوییت شدم ،انگار خورشید و من و دشت در یک جوهر ابدی ،درآغوش کمان رنگین کمان ابروهایت، در پر پر سرخ لبهایت،باقاصدک و پرستوهای بی ریا زیر سایه ابرهای شهر پریان، تولد عشق را جشن گرفتیم و در تک تک قدم های رقص مژه هایت پایکوبی،هیچگاه بیگانگان این دیار دیرین نازنین نگاهت، درک امواج عطر نگاه و نم نم باران بوسه هایمان را نخواهند کرد.

سحر امیری