سرزمین ِ آغوش های آلوده

سلام و عرض ارادت خدمت م. فریاد عزیز
.
.
اینجا
سرزمینی است که
وَن ها در ان
دین تازه را تزریق میکنند
و حرف کهنه را تبلیغ
زنده را مرده می کنند
و مرده را انکار
داشاکل
غیرتش را بر صفحه ی کیبورد میکوبد
و نگران جان است جای مرجان
گل send میکند و بوس.
دارو کم است برای
رفع تحریف تاریخ.
اما برای خواب وفور قرص و شیاف
خدا را شکر که بچه های سرزمینم خوابند
چون
مادرِ فرداها شان مرد.
.
.
.
.
این ها همه الهامی بود که از شعر سپید م. فریاد گرفتم. شعر سپیدی به غایت زیبا و مثل همه ی اثار شما با فکر و اندیشه
به دور از پیچش گفتاری و اذیت کردن ذهنی خواننده .که این هم از نشانه های شعر های شماست . عمیق و با فکر و مهربان .
خطوط زیر با گسترش های ذهنی من خواننده همراه بود.
شاعرانی که دسته چک دارند جای دفتر.
دخترانی که چک میخوردن جای بوسه.
راستی
مغز صادر میکنیم و پهباد
ولی کله پاچه مان
فقط مصرف داخلی دارد.
.
.
از مولفه های شعر سپید که بنده نمیدانم چرا بعضی ها شعرش تمیدانند . در صورتیکه در کتابهای ادبیات ما تعریف شعر سپید داریم . ایجاز است و عمیق نویسی . نثر نیست و اهنگی درونی دارد که فرهاد به زیبایی ان را در کارهایش نشان میداد.(راستی صدایتان چقدر شبیه اش است) .شعر زیبای شما همه این ایتم ها را داشت و اون صداقت و مهربانی همیشگی در ان موج میزد.
یاد استاد غلامی افتادم که با خنده میگفت
سپید که میخواهم بنویسم
اول غزل میگم بعد از هر مصرع کلماتی را پاک میکنم میشه سسپید..
دوست بزرگوارم م. فریاد
به خودم بالیدم که یادم بودین . و از خودم خجالت کشیدم که به علت درگیری دیر این لطف شما را دیدم.
ممنونم بابت بنده نوازیتان
و

راستی اقا جان
دلمان سخت گرفتار صدای پاییست که شبی قرمز بود.
.
.
یا حق


.
.