به راه میکده

سلام و عرض ادب خدمت اهالی فرهیخته شعر ناب
یکی از موهبت های مخاطب به شاعر این است که در شعرش مداقه نماید.
خدا را شاکرم که به این حقیر چنین موهبتی را عنایت فرمود.
و اما بعد
در خصوص قافیه پایانی این غزل، دوستان نکاتی فرمودند که اگرچه ذیل نظر ایشان پاسخ داده شد، اما بد ندانستم که نکته ای را در برگ سبزی به عنوان تحفه درویش تقدیم کنم.

چنین کاربردی برای قافیه را قافیه بدیعی یا قافیه هنری می نامند که در این خصوص شما عزیزان را به مبحثی با همین نام در کتاب عروض و قافیه دکتر سیروس شمیسا دلالت می نمایم.

بعید میدانم عزیزی در سایت باشد که حداقل باری غزل همای رحمت از استاد شهریار را نخوانده باشد.
این غزل فاخر و مقبول را با سه هدف تقدیم می کنم:
۱. این صفحه را مزیّن و متبرّک به نام مولا جانم نمایم.
۲. یادی از مرحوم استاد شعریار کرده باشم(اگر روحشان را به صلواتی میهمان کنید سپاسگزار خواهم شد)
۳. توجه شما عزیزان را به کاربرد قافیه و ردیف در بیت ششم و همچنین بیت مقطع جلب نمایم.

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمهٔ بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانهٔ علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

به‌جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

به‌جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که می‌تواند که به‌سر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

به دو چشم خون‌فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیام‌ها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای‌گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هردم، ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا