روانم من

من اینجا، گیر و زار و بی قرارم                 
 ازین سنگینی تن شگوه دارم
مجازات چه تقصیر و گناه ست؟                 
ز حسرت بر لبانم وای و آه ست
گرانبارم، نه اینجا جای من نیست                
وَرای این تنِ خاکی بگو کیست؟
نه این تن، من نباشم، عینِ جانم                    
 دراینجا نیست جای و آشیانم
به صورت، منقبض گشتم در اینجا          
به سیرت، من همان مبسوطِ  بی پا
نمی گنجد در این تن، روح و جانم                
  ورای این مکان و این جهانم
مگر نه این که جانی بس شریفم؟                  
نباشد کَس درین عالم حریفم؟!
چرا پس دائماً در کارِ جسمم !                     
 خداوندا تو خود بشکن طلسمم
چه اَم من؟ جسمِ روحانی؟ همینم؟                 
و یا نه جانِ جسمانی، من اینم؟
که دارد می نویسد واژه ها را                       
که دارد این قلم بر دست حالا؟
که راهش می بَرد این اسبِ تن را             
به حرفی نو که می راند سخن را؟
که شب ها می تکاند این بدن را؟                  
 که در می آورد این پیرهن را؟
به تن من حرکتی بس کُند دارم                     
ولی در جان، سریع و نور وارم
وجودم همچو نور و تندبادست                      
بدون صورت و بی انجمادست
ازاین رو آمدم در دارِ فانی                           
 کُنم من کشف و ادراکِ معانی
به معنا خود تمام این جهانم                            
روانم من، روانم من، روانم