شور و شعور

                 با شور حسین پا گرفتم
                 از بچگی ام عزا گرفتم
                بر سینه و سر زدم همیشه
                تا زد به دلم حسین ریشه
                بی عشق حسین کِی توانم
                من یک تنم و حسین جانم
                 در کودکی ام همرهِ بابا
                 رفتم به میانِ سینه زنها
                  فریاد زدند سینه زنها :
                ای وای حسین گشته تنها
                  با دست زدم به پای بابا
                   بابا نگهش به من زبالا
            گفتم که چرا حسین تنهاست؟!
        پس این همه آدم از چه اینجاست؟!
               با خنده بگفت : جانِ  بابا
              اینک که حسین نیست اینجا
            این صحبتِ سالهای پیش است
            حتی ز هزار سال بیش است                 
                    آنگاه به  اتفاقِ بابا     
               گفتند حسین مانده تنها
             آن لحظه گذشت سالها رفت
              این فکر ولی زسر نمی رفت
               کم کم به سرم شعور افتاد
                اندیشه ی این امور افتاد
                برحالِ حسین فکر کردم
               هی فکر به جای ذکر کردم
              با عهد و عیال و خانمانش
             از کف زچه روی داده جانش؟!!
             او واقفِ بر همه امور است
            از عقل سلیم این به دور است
              هفتادو دوتن مگر تواند؟!
              تا لشکر سی هزار راند..؟!
         پس نکته کجاست؟ماجراچیست؟
            اسرار عجیب کربلا چیست؟!!
          بی شک که حسین حرف دارد
             خونش جریان ژرف دارد
               او گفت که آزاده بمانید
              هیهات اگر که دین ندارید
           مظلوم نبوده،،این غلط هست
          مظلوم مگر نه زیر ظلم است؟!!
          او گفت چه بِه ،که کشته باشد
               تا زنده به زیر ظلم ماند
          ای دوست،دوچشم خویش واکن
              این بار دقیق تر نگا کن
           ما زنده به زیر ظلم هستیم
             ما زنده کُش و مرده پرستیم
               ای کاش کسی به ما بگوید
                 این دیده یِ تارِ ما بشوید
          تا کی به سر و سینه فقط شور؟!
       این شور به همراه شعور می شود نور
              آنگاه شود چراغ این نور
             کشتی نجات میشود جور
             دیگر نه حسین تک وتنهاست
          نه شور و غمش فقط به دلهاست
                                       
                                                  مهدی حیدری گودرزی