بلبلِ خسته جان

نای ندارد و نوا بلبلِ خسته جان دگر
بس گلِ آشنا همش خار کُند در این جگر
صبح و نسیمِ این سحر،همدمِ بی دلان شده
عطرِ خوشش به هر کجا دستِ نوازشش به سر 
هر که بپرسد ای پسر!حالِ صنم چگونه است؟
باید از او نهان کنم تا ندهد به من نظر
از سرِ نازکیِ دل هیچ نخواستم که من
مثلِ خودت بلا شوم در سر و فکر تو دگر
و این همه بی وفایی ات جایِ عجب ندارد و
مادرِ تو چه گل سرِ آن پدرت زده مگر؟
آن همه روز های من در رهِ تو به باد رفت
چیست گناهِ عاشقی؟چیست خطای این پسر؟
هیچ اثر ندارد از گفتنِ سرگذشتِ من
تو بروی مسیرِ خود،قوز دهی به این کمر
توپِّ در زمینِ تو حاصلِ خوش بیاری است
چرخ و فلک بچرخد و بختِ تو هم رسد به سر
لعن و دعای بد اگر من نکنم خدا چنان
خوار کند هر آنکه را ظلم کند به هر بشر