شبیهِ «فیلم ِ سیاه و سفید» شد، پاییز
و بعدْ برفک ِ تلویزیون! صدا می داد
خزان به عکسِ پُر از کور رنگیِ دنیا
از آن بهارک ِ رنگین کمان نمیشد شاد
میان پیچک ِ سرد ِ حیاطِ تنهایی
خزیده برگِ یخی در غروبِ آدینه
وَ راهْ پله ی فردا به سمت ِ دیروز و
مرور ِ خاطره ای در غبار ِ آیینه
سکوت، واژه ی آزادی ِ قفس تا بود
دریچه های امیدش به درّه وا میشد
شب از شروعِ بزرگی سقوط میکرد وُ
شکوهِ بهمنِ نور از خودش جدا میشد
شبی مچاله که با واژه های بیرنگی
نوشته رویِ زمین،باز نامه ی کابوس
و بامداد ِ تبی در طلوعِ روحی سرخ
سرابِ شعله وری شد، ادامه ی کابوس
که گفته رنگ ِ سفیدی کرانه ی پاکیست
ندید... جنگل مِه ، توده های دودی را
هزارْ ساله درختی ، که شد زغالی پوچ
هـمیشه خون بنویسـد به دفتر ِ دنیا
از انزجار ِ سرانگشت ِ دیده ای زخمی
دوباره خون بچکانَد نگاهِ دردی سرد
به هیچ جا نرسد راهِ این شب ِ آبی
مسیر ِ کلبه ی تیره ، تبی سراپا زرد
فرشید افکاری
اسفند ۹۹
بسیار زیبا و مبین مشکلات جامعه بود