به ما زود نبود؟

به همه قصد حياتم بجز از روی تو مقصود نبود
حيف آنرا كه هر آن كار من از بودن او بود ، نبود
چه بگويم ز مطاعی كه به بازار نبودش اسمی
صحبت از ذره ای احساس وفا بود كه موجود نبود
زندگی چله قاليست كه بر دار ز تار و پوديست
همچو تاری به سر دار شدم منتظر و پود نبود
وای از اين عمر و دوصد وای ز بخت كج خويش
هر چه اين عمر كش آمد خوشی بخت كه مشهود نبود
تو چه كردی به دل من كه به غير تو دگر راه نداد
خودستايی نشود دور و برم كشته كه معدود نبود
ماه من بی تو به ظلمت بنشستم ز چه اين ظلم ز تو
بخدايی كه بنا كرده محبت زچنین جور تو خشنود نبود
ما كه بوديم بهم زنده ولی هر دو بمرديم ز هم
تو به چشم من و من بر دل تو ،مرگ به ما زود نبود؟
خسته گشتم ز خودم ،غم به كه گويم چه كنم
هر چه درمان به اين درد زغير تو كه بهبود نبود
ما زهم رنجه نگشتيم ولي بشكند آن چرخ فلك
هر چه ديديم زيانيست و يك ذره در او سود نبود
من چو مجنون شده ام عقل رها شد ز غمت
گو كه ديوانه نشد آنكه كه در او عقل به كمبود نبود
هوس ديدن رويش فكند لرزه بر اين دل چه كنم
گر مرا دوست نمی داشت چنين قصه غم آلود نبود
خود نوشتيم به سر طالع خود را كه تو خود ميدانی
لحظه تلخ جدايی،اندرش بود ولی لحظه موعود نبود
حيف از آن عشق كه قربانی يك مصلحتی ميگردد
غافل از مهر چو برحوزه ی انديشه که محدود نبود
هر كه در عشق به دنبال صلاح است نداند از عشق
تو ز بهياد چه بپرسی  كه در اين تجربه مردود نبود