دخترها رویِ شاخه آشیانه می سازند

سلام و درود
سپید زیبا و دلنشینی است
ایماژ پر طراوت و سبز در آغاز شعر بسیار زیباست

شاخه ای در بسترم جوانه می زند
پای آبی که با سیب
بهار می آورد!

شاعر به زیبایی بستر خود را سبز و حاصلخیز نشان داده است پای آبی که با سیب بهار می آورد بر لطف این تصویر زیبا افزوده است
البته یک نکته هم وجود دارد و آن هم این است که روییدن شاخه از بستر اگر بستر را به خاک و زمین تشبیه کرده باشید کمی اشکال دارد مگر این که مشبه به واژه بستر درخت باشد که در این صورت وجه شبه آن با مشبه یعنی بستر کمی مبهم می شود
در هر صورت به نظر من هنوز هم تصویر ابتدایی شعر زیبایی خود را دارد و مانع از لذت بردن مخاطب نمی شود

به من اگر بود
آبادی را
ستاره اگر مانده، در زمین اش
آویزان می شدم به آسمان اش
تا زنانِ جا مانده ، راه پیدا کنند از خانه

بخش مورد علاقه من در این شعر
یک فضای سورئال و زیبا و البته دارای معنا
شاعر با استفاده از کارکرد متفاوت افعال و حروف اضافه عامدانه یک لایه ابهام برانگیز بر این قسمت افزوده است و امکان تاویل پذیری بیشتری به شعر بخشیده
سلیقه شخصی خودم این است که واژه زنان حذف به جای آن واژه عام شمول تری جایگزین شود و همچنین سطر آخر این بخش به شکلی بازنویسی شود که هر دو جنس انسان ها بتوانند با آن احساس تفاهم و اشتراک داشته باشند

جنگلبان! به رسم هر شب هرس میکند روز را
خدایا، بهشت ات را در من بمیر!
در همین لحظه ی سطر.

:همه می دانند اینجا، چارپایه برای نشستن نیست!

هر غروب تا سپیده
حلق آویزم از تماشایِ مرگ!

سیبِ بریده از شاخه
ماهِ خونین شد به شب ها!

لایه های اجتماعی و انتقادی در این بخش از شعر بیشتر می شود و شاعر با این قسمت از سروده خود تکلیف ابهامات لاینحل بخش اول را مشخص می کند در واقع به مخاطب جهت درک شعر جهت می دهد

قلم تان همیشه بر مدار سرودن

با سلام بر اهالی شعر ناب
و مهدی جان حسنلو

از تمامی اشعار مهدی حسنلو چنین بر می آید که سابقۀ خوبی در نوشتن و خواندن، نوشتن و باز هم خواندن دارد، آنهم زیاد.
اشعار مهدی جان بر زیربنای گسترده ی استعاری و کنایی بنا شده، چیزی که عاشقشم، چیزی که دوست دارم اما (میدانم که خودم گاهی با رعایت آن بارها متهم به معناگریزی شدم) میدانی با رعایت زیادش متهم به معنا گریزی میشوی اما بنظرم مهم نیست
همه می دانند اینجا، چارپایه برای نشستن نیست!
این سطر راچقدر خواندم و دوست داشتم :
هر غروب تا سپیده
حلق آویزم از تماشایِ مرگ!

اگر این شعر نیست پس چیست؟)

گاهی می گویم زود قضاوت نکن آقای قاضیِ ادبی! چند بار بخوان، تامل کن، شاید تأویل کردی.
قوه ی تخیل و قوه اجرا همه تنی در زیر بافت استعاریِ شعرِ حسنلو که اثری را ساخته در لایه های عمیق معنایی، اما دوست دارم لایۀ سطحیِ زبانش را هم لمس کنم.
مهدی در بیرونی‌ ترین پوسته ی شعرش سخت گیر نیست شاید مسامحه یا جسارتا بد سلیقگیِ لفظی است تا جایی که جدای از محتوای و ژرفای خوب شعر باید بر سر درست بودن (اش) یا (یش) بحث شود و این چیز خوبی نیست حداقل برای شعر مهدی چیز خوبی نیست.
بازهم می گویم قلم مهدی را دوست را دارم و عاشقش هم می شوم اگر کمی روی سطح هم کار کند و سخت گیر باشد و البته کمی کوتاه‌تر و موجزتر .


دوستت دارم
یاحق ❤️❤️