نون ونمک

یه کفش کهنه؛یه کت پاره پسربه تن داشت
وقتی همون نزدیکیا ؛مردی خداتومن داشت

توتنهاییش گفت خداجون؛تموم شده زمستون
بهاروآفتاب اومده پیشواز باغ وبستون

دیگه نمیره توی این چکمه ی پاره پاره
آب ویخی؛کت هامو وصله میزنم دوباره

میشه همون تازه ای که ده سال پیش خریدم
عیب نداره که تن دوستام چه لباسی دیدم

هرسال تازه میادش حسرت نودوباره
مشکلامهمون میشن؛این عیدی روزگاره

البته نه؛واسه کسایی که جهان خریدن
چشماروبستن ؛یه عدس پشت سروندیدن

آخه چقدفاصله نزدیکه ولی زیاده
پس دلوواسه چی خدابه ماهاهدیه داده؟

خبرداریم ازهمه چیزوخودمونو باختیم
انگارآدم برفی شدیم؛به چه هوایی ساختیم

ازآسمون تازمین انقدتفاوت نداره
که تویه شهر؛بالاوپایینش اثرمیزاره

یکی لباسای گرون وخزه دارمیپوشه
یکم اونورتر؛یکی ده ساله خونه به دوشه


یکی صف نونوایی نون ده شبومیگیره
دوتاکوچه جلوترش گرسنه ای میمیره

نمیشه درداروشمرد انقده که زیادن
بعضیاواسه دوقرن جونشونم میدادن

دعواوجنگاکه نشدواسه ی ثروت وپول
این آدما هرنفری ؛یه جورخودش روزد گول

دنیای ما ارزش این حرفاروکه نداره
خیلیاپولدارن ودرعین حالم بیچاره

بیچارگی اینه که تنهاخودتوببینی
نه که فلان کوچه وپایین یه شهربشینی

تویی که توذهنت همش بالاهارومیدیدی
انقده داشتی چقدی انسانیت خریدی؟

بعضی چیزارونمیشه راحت ومفت خریدش
عمری بایدجون بزاری تابرسی به دیدش

خلاصه اینجوریه که دنیای مادوروزه
هرکی نفهمه دلیل زندگیشومیسوزه

پایان این قصه ی بی نون ونمک همینه
هرکی که فهمید راهشو؛لایق بهترینه

(نازگل)