مناجات نامه !

به نام او که سرایش آموخت!

درودها جناب مولایی ارجمند!

شعر جاری مانند دیگر اشعارتان، قاموسی است از واژگان و اصطلاحات ادبی و آرایه‌های سخن؛ همراه با مفاهیمی ژرف که بی‌شک واکاوی تمام آن، به ساعت‌ها اندیشه و نوشتن نیاز است.

به طور کلی، به زعم کمترین، شاعر با دایره‌ی واژگانی گسترده، توان تخیّل بالا، احساس و اندیشه‌ای گیرا و پویا در ترکیب‌‌آفرینی‌های بدیع و نیز با کاربرد تمثیل و دیگر آرایه‌های ادبی و چاشنی طنز، فضای جامعه‌ای حزن‌آمیز را به تصویر کشانده است، که مردمانش هم گویا در خواب بی‌خبری هستند و بی‌هیچ تلاشی، رویای بنبه دانه در سر می‌پرورانند. شاعر ما می‌خواهد این شرایط را به هم بریزد؛ امّا به دلایلی که خود می‌گوید، متحوّل شده، شاعری بی‌خطر می‌‌گردد؛ (امّا از آنجا کبریت بی‌خطر هم خطرآفرین است،) دگرگونی رندانه‌ی شاعر ما هم به وجهی است که برای شرایط موجود خطرآفرین است‌.


با توجّه به این‌که هدف از نقد، آموختن و آموزش است، و با توجّه به این‌که‌ بسیاری از مخاطبین مجازی، برای آموختن نقدها را می‌خوانند، کمترین با توجّه به زمان اندکی که دارم و باید به کارهای متعدّد فرهنگی و نوشتاری برسم، فقط چهار مصراع نخستین را که در حکم براعت استهلال این شعر پرمحتواست، اندکی از دیدگاهِ کاربرد آرایه‌های ادبی واکاوی می‌کنم و از آنجا که زکات علم نشر آن است، مابقی را به دیگر دوستانی که واقعا توانایی واکاوی آرایه‌های ادبی را دارند، وامی‌گذارم:



_جنگل: استعاره‌ی مصرحه‌ است از سرزمینی محصور ستم.

_باران: نماد آزادی و طراوت. (به قول فریدون مشیری: من نمی‌گویم در این عالم/ گرم پو، تابنده، هستی‌بخش چو خورشید باش/ تا توانی/ پاک، روشن/ مثل باران/ مثل مروارید باش!)

_ (بوی خورشید): حس‌ آمیزی (و از دیدگاهی استعاره‌ی مکنیه)

_ (بوی خشک و خیس): حس آمیزی.

_ (آسمان)، (خورشید)، (باران) و (نمی‌بارد): مراعات نظیر.

_ (باران) و (نمی‌بارد): اشتقاق.

_ (جنگل)، (باران) و (نمی‌بارد): مراعات نظیر.

_ عبارت کنایی: (بوی خورشید می‌دهد جنگل):
کنایه از بودنِ خورشید است و ایهامی است با تضاد معنایی:
۱_ خورشید نماد روشنایی و مهر و گرماست؛ قاعدتا چیز خوبی است.
۲_ (هرچند یکی از فاکتورهای اصلی برای رشد گیاهان، نور و خورشید است)؛ امّا در اینجا شاید بودن خورشید در جنگل نشانه‌ی این است که دیگر طراوتِ باران نیست.

_ \\\\"بوی خورشید می‌دهد جنگل/ بوی خشک و خیس ناکامی:
پارادوکس. (آخر خورشید نماد روشنایی و مهر است و نباید ناکامی بیاورد.)

_ (خشک و خیس): واج‌آرایی (تکرار واج *خ*) و نیز تضاد.


بی‌شک با اندیشه‌ی بیشتر، حتّی در همین چهار مصراع، باز هم می‌توان مفاهیم اندیشمندانه و نیز آرایه‌های سخن را یافت.


سپاس از بودنتان و اشعار ژرفی که به اشتراک می‌گذارید و وقت ارزشمندی که صرف می‌کنید و نقدهای آموزش‌ دهنده و پرمحتوا؛ با کلامی امیدبخش، ذیل اشعار کاربران سایت می‌نویسید.

تراوش احساس و اندیشه‌تان همواره جاری باد!

سلام بر اهالی شعر ناب
و سلمانِ سلیم

مثل همیشه شعر باشکوه و مقتدر شروع شد مخاطبِ شعر در ابتدا متوجه سلمان نیست بلکه حواسش به شعر است و حس و ذهن مخاطب با آنچه سلمان می‌گوید همراه و درگیر است، معضلی اجتماعی در لایه های طنز گاهی تلخ و گاهی شیرین اما کم کم متوجه حضورش در شعر می‌شود متوجه صدای گام هایش در کلمات در قافیه ها در ترکیباتش و کم کم حضور سلمان پر رنگ می شود و تلاش او برای گفتن از همان ابتدا روشن است برای رسیدن به خود و این شگرد سلمان است. ورود به صنایع ادبی شعر و واکاوی تک تک لحظات و انات شعر چگالی گسترده تری می‌طلبد که نه من سواد نوشتن تمامی آن را دارم نه حاجتی به بیان است وقتی شعری اینگونه خودش عیان به همه چیز است خلاصه بیش از هر چیزی مصلح بودن سلمان به خشاب بسیار بسیار بلند و پر و پیمان واژگان و ذهنی خلاق و تصویر ساز که یکی آرزوی هایم داشتن این موهبت بوده و هست.
چهارپاره را بارها خواندم لذت بردم دوستش داشتم بخش دوم هم به تنهایی زیبا و پر شور و باشکوه بود فقط جسارتا با ترکیب آن با چهار پاره ات موافق نبودم بخشی که در ساختاری دیگر خودنمایی می‌کند، البته این یک سلیقه است میدانم بنده یک از هزارم هم نیستم پس مهم نیست و همه دوستان را به خوانش این شگفت انگیزت دعوت میکنم به :
_بازی های کلامی /هش دار /نا به هنگام /
_تلمیحات بدون کلیشه
_ترکیبات بدیع و زیبا
_یکدستی زبان
_و
_ودر نهایت بازهم اشاره به محبوب بی بدیل، راستی یک مقاله ای دارم آماده میکنم با عنوان :((معشوقه سرایی در شعر معاصر؛ ترفند یا حقیقت؟ )) دوست دارم توهم جزو آن دست حقایقی باشی که مرا در تکمیلش یاری کنی.
بارها خواندم و خواهم خواند وقتم خیلی کم است واجب بود که پابوس شعرت بیایم و خوشحالم
خلاصه اینکه عالی عالی عالی عالی بود سلمان سلیم

یاحق🌿🌿

سپاس خدای را که فرصتی دوباره داد تا بنویسم

شعری پیش رو داریم از سلمان سلیم رفیق عزیزم

درخصوص رویکرد شعر که تلفیقی است از سه گانه ی سنتی و آدوانگارد و پسا مدرن، رگه هایی از سه ظلع مثلث در این شعر دیده میشود. دگرگونی های بنیادین اجتماعی و فرهنگی در مضامین شعر غالب است گرچه به زعم من ترکیب این اضلاع شاید به لحاظ ساختار درست نباشد ولی سلمان با چیره دستی توانسته است از لابلای بندها دردی عمیق و فلسفه محور بیرون کشد.
اگر من جای سلمان بودم چهارپاره را ادامه میدادم ولی آگاهم هنگام نگاشت این شعر سلمان از خود بی خود شده و چون اشعار سلمان جوششی است پس خرده گرفتن خطاست
به لحاظ ساختاری استفاده ی مکرر مراعات النظیر ها، استعاره ها، ترکیب های عالی، جناس ها، تضادها، از شاخصه ی این شعر به شمار می رود و خلق تصاویر نزدیک به ذهن و روان و تصاویر من است که این برایم دلچسب تر شده است.
در نظر من این شعر به اصطکاک با اصول و قواعد شعر انجامیده و محتوا و شیوه ی بیان، آن را با چالش رو به رو ساخته است.
جسارت شاعر در سرودن و قرار گرفتن در محتوا و فرمی که دلش میخواهد فریاد بزند قابل توجه است كسی كه چنين مضامينی در ذهن پرورده باشد، قطعاً توان آزاد ساختن ظرفيت‌های بيشتر و تازه‌تری در شعر را می توان از او منتظر بود.
شعر مفهومی اجتماعی را با نمادین‌ترین و استعاری‌ترین شکل ارائه می‌دهد تشخیص ابزاری است که سلمان با آن توانسته با تور و خودکار و بیل و.... به جنگ ابیات برود.
اشارات پارادوکسیکال در شاکله ی شعر گرچه واضح نیست اما شنوده را به سمت ویرانی و سپس آبادی می برد

صنایعی مانند اعنات، ابداع، براعت استهلال که حرف اولیه را در قالب گلایه عنوان می‌دارد و از مردم زمانه می نالد و بعد در قالبی دیگر نتیجه میگیرد شعر را از مبهم انگاری به ورطه ی اجتماعی میکشد.
تجاهل العارف در رگه های مدرنیسم شعر، شاعر را مالیخولیایی محض نشان میدهد اما ختم شعر به عشق و جان محبوب نشان از ذکاوت شاعر و برنامه ریزی او برای شعر دارد
به کاربردن تلمیح از سعدی و خواجه عبدالله انصاری در شعر مخاطب را به جریان شناختی سنتی مخلوط با آوانگارد سوق میدهد.

ایام عزت مستدام

سید هادی محمدی