زلف نگار خوبان

یک دم به ره یارم یک دم بشوم راهی
جانا تو جهان من بر قلب و دلم شاهی
گو از نفس پاکان چون عالم مستانه
این جمله همی گویم تا دل بکشد آهی
دیده بنما ای عشق برسوز دو چشمانم
دریاب غم جان را از دیده ستان کاهی
دل سوزد و میسازد از درد و غم خفته
در ظلمت شبهایم یارم تو همان ماهی
نجوای تو براین دل صوت ازلی عشق
حاشا که نوای غیر برجان برسد گاهی
رویای شب دیدار خواهد رسد ای یارا
افسوس که این رویا وهمی بود و واهی
نهی ام تو نما ای دوست از دیدن اغیارت
گشتی به دل مستم هم آمر و هم ناهی
بر مملکت عشاق ای عشق تویی حاکم
بی پادشه خوبان این دل بودش چاهی
شوریده به پایانش خواهد برسد ابیات
شاعر شدن از بهرت بر دل بودش جاهی