صوفی عشق

صوفی عشق

سینه را به دردش انبان حرف است

مرحم دل را، مهر نازنین دلدار بس

مهر او سالها به این غمخانه است
بی وفا را دل ز سنگش رفتار بس

بغض دل بر دیده، داغ دلدار است
یار اسر آن لعبت است اجبار بس

عجولی درد بی درمان، اعصار است
چاره ای جز صبر نیست، اصرار بس

عاشقی را سوز و زخم و ناسور است
صوفی عشقم، از پی آن رودبار بس

نیستی، روی تو سینه را تصویر است
تقدیر من ز تو همچنان غمبار  بس

بردگی دل را به آن طوفان دل است
خم به ابرو تیر به دل خونبار بس

عشق او آب سردی بر این آتش است
سوز آن آتش مرا، غیر تو اغیار بس

کلبه عشق را به خون دل دایر است
خلوت دل را به تو نام بود انکار بس

منکر آن نیستم گر مرا تقصیر است
علت و معلول را نجوی، کِشدار بس

میکده را مراد صوفی دریا دل است
می ز اشکش پیمانه را به دلدار بس