انوار خدا

سپاس خدای را که فرصتی داد دوباره بنویسم

غزلی خواندیم از جناب آقای سید علی کهنگی در ژانر عرفانی که عمدتا این غزل ها از ابتدا تا انتها با معشوق اصلی که ذات خداوند است درگیر است و همه چیز را در مقابله ی کفر و حق به تصویر میکشد.

غزل، غزلی سنتی بود و دایره ی واژگان هم به فراخور بافتش سنتی، و تصاویر به کار رفته هم از این قاعده مستثنی نیست

اولین بیت غزل مهمترین رکن غزل است و سرایش مدخل غزل از دشوارترین کارها، که آقای سید علی کهنگی تقریبا از عهده ی آن خوب برآمده و خواننده را ترغیب به خوانش بقیه ی غزل میکند.
در بیت دوم انتظار از شاعر بالا رفته و جای اغماض باقی نگذاشته است. به همین دلیل است که تصویری که ارائه داده معادله ای است که حل آن را هم در کنارش نهاده است و از آتش طور سینا فیدبک زده سمت کعبه. ای کاش شاعر بیت را جوری چیدمان می‌کرد تا خود مخاطب از آتش سینا به کعبه می‌رسید و به این راحتی معادله را برای مخاطب حل نمی‌کرد.

در برخی از ابیات هم این مشکل دیده میشود و در کل می توان این غزل را محتاج یک بازنگری و تقویت تصویری و بیانی دانست .

ایام عزت مستدام

سید هادی محمدی