خاطره ی عشق

روزی که به یاد تو نباشم به خدا نیست
یاد تو از این قلب ترک خورده جدا نیست
با خاطر تو بند زدم هر ترکش را
دردی که به جان و دلم افتاده روا نیست
جنس دلم از شیشه و سنگ است دلت، یا
در سینه ی تو جای دل خسته ی ما نیست
صد بار شکستی دل و یکبار نگفتی
دلبسته به دامِ دلت از قید رها نیست
از عشق تو دلسرد شدن کار دلم نیست
حالِ دلِ سرما زده کمتر زِ کما نیست
با نسخه ی پیچیده ی خوش خط نگاهت
بیمار نگاهِ تو بدنبالِ شفا نیست
بر گردن تو دِینِ دل انداخته بودم 
از کافرِ بی دین، طلبِ دِین، بجا نیست
نادیده گرفتی که چه میخواهم و رفتی
شاهی که کلاه از سرش افتاده گدا نیست
از ناله ی دل گوش فلک، کر شد و انگار
گوش دل سنگین تو اما، شنوا نیست
با تیر غمت دل زده شد، لحظه ی پرواز
طوفان که به دریا زده بی موجِ بلا نیست
تیری که زدی بر دل بیمار نشانیست
دل منتظرِ پیکِ شب و راهنما نیست
رفتی، هدف و قبله ی دل سوی تو چرخید
چرخیدن هر عقربه ای قبله نما نیست
چون باز نگشتی دل من سوی تو بر خاست
بیهوده نشستن هنرِ باد صبا نیست
تا منزل او چند قدم مانده؟ خدایا
کاری بکن از پای نیوفتم که سزا نیست
از روی هوس باز نکردی در خانه
دستی که به در میزند از روی هوا نیست
سر میدهم از شوق به شکرانه ی دیدار
دل بی سر و پا هست ولی بی سروپا نیست
حوا نشدی آخر و بی وسوسه چیدم
هر بار که آدم شدن از روی خطا نیست
از روشنی عشق تو آتش به دل افتاد
پروانه به آتش نزند، کامروا نیست
میسوزم و میسازم از این خاطره شعری
خاموش نشستن که مرام شعرا نیست