و شما می مانید

می روند آدمها
زودتر از آنچه که فکرش بکنید آدمها
و شما می مانید
و دلی پرحسرت
با تمام حرفهایی که رسیده دم لب،
ولی یک بغض فروخوردهِ شدو، به کسی گفته نشد
مثل دوستت دارم
و چه زیبایی تو
کاش با هم دم عصر به ملاقات طبیعت برویم
و چه خرسندم من ،که تو را دارم از این چرخه ای پر نظم فلک
یا که هستم حافظِ یادت بقران تا ابد،
و شما می مانید
با دو چشمی که هوایش خیس است
و پر از خواهش و عجز
که شود یک بار دیگر دید او را با تمام جزئیات،
و پر از دعوائیدبا خودتان
که چرا ترسیدید
از نشان دادن احساسِ  پر از حجم و قشنگ
و نگفتید به او ،آنهمه ناگفته هایی که شدن بر دل ،سنگ،
ای امان از قلبتان آدمها
می روند آدمها
و شما می مانید
با نشانی از او
در ته قبرستان
گرچه دیر است دیگر
بوسه هایی که تو بر سنگ میزنی
یا بغل هایی که با چنگ بر مزارش میزنی
رفته است دیگر او 
و تو و خاطره ها
می روند آدمها 
و شما می مانید
با همه مهر بجا مانده از او
با همه مهر بجا مانده به او