و من روییدم

و من روییدم ،
پشتِ همین پنجره ،
با برگ هایِ کوچکِ سبز .
تنها ؛
با گلدانی سُفالی ،
صورتی بَشّاش .
زیرِ نورِ خورشید ،
نوازشِ نسیم ،
گَزِشِ زنبور ،
خواب پروانه ؛
روی برگ هایم .
خَمِشِ برگ ؛
از سنگینیِ شبنم .
هم صحبتی سنجاقک ،
شب هنگام .
رقصِ کِرمِ شبتاب .
چشمکِ ستاره .
بوفِ کوری که صبحگاه ؛
بخواب می رود .
از ریزشِ باران بگویم که ؛
گَرد و غبار تنم را ،
میشوید ،
از امیدی که خورشید ؛
در دلم میریزد .

من هر روز از نو بر میخیزم ،
از پشتِ پنجره یِ خیالِ تو ،
از دور دست ترین خاطراتت ،
و دیگر ؛
جایی برای پشیمانی نداری .

میدانی ؛
من هر لحظه ؛
تازه میشوم از خودم ،
از زیباییم ،
از دل انگیزیم .
و با گلدانِ تنهایی ،
به افقِ پیشِ رو ،
نگاه میکنم .

و تو ؛
خاطره یِ روزهایِ پژمرده یِ من شدی .

" و من روییدم "
شاعر: نیره‌خسروجردی

کانال تلگرامی اشعار و دلنوشته ها :

t.me/Sadafe_Tanha_N_Kh

" />