قریه

سلام و عرض ادب
چند صباحیست در سایت شاهد حضور غزلسرایی جوان و بسیار با استعداد هستیم.غزلسرایی که ظاهرا( با توجه به آثار ارسالیشان تا امروز) تمایل به سرودن در ژانر کهن قالب غزل دارند .
اینکه در سال ۱۴۰۰ شاهد ظهور غزلسرایان جوان هستیم که تمایل به تداعی اشعار کهن در ذهن مخاطب امروز را دارند بسیار جای تامل دارد و به خوبی نشان دهنده ی این موضوع است که ادبیات کهن کماکان در سینه ی مردم اجر و قربی دارد که برخی شاعران را به سرودن به این شیوه ترغیب میکند.
از خوانش شعر جناب حقیری نکاتی برایم محرز میشود.
۱.ایشان چارچوب و ساختار را میشناسند
۲.از بدیهیات سرودن در قالب های کلاسیک عبور کرده اند " با اندکی ارفاق که بدان اشاره خواهم کرد"
۳.ساخت و پرداخت مفاهیم در ذهن جناب حقیری در حد استاندارد انجام میپذیرد و گواه ادعای بنده اینست که با وجود کلمات کهن و مفاهیم کهن همچون( ساقی،می پرستی،همرهان،ملامت کردن،میخانه،مستی،ساغر،خُم) آنچه با این عبارات در شعر قریه مطرح شده چندان از حال و هوای امروز جامعه دور نیست و گاها بسیار نزدیک به دغدغه های امروز مردم است.
۴.یکی از نقاط قوت شعر جناب حقیری آنست که عموما در مصرع های " فرد" مفهومی پرورانده میشود که خواننده را تا لبه ی سکوی پرواز ِ ذهنی می آورد و در مصرع های زوج خواننده موفق به پریدن میشود نه اینکه دوباره از لبه به عقب باز گردانده شود.این حالت در ابیات ۳و۴و۵ به شیوه ی موفق تری عملیاتی شده است.
بحث بدیهیات شعر کلاسیک وزن و قافیه که در اینجا موضوع مورد نظر ما قافیه است.
بهتر =به(صفت)+تر( پسوند صفت تفضیلی)
کمتر=کم+تر
تهی تر= تهی+تر
اینها قافیه های سستی هستند که استفاده ی ۱ بار از آنها در شعر ایرادی ندارد ولی بیشترش عیار شعر را پایین می آورد.
کلام آخر
جناب حقیری مسلما زبان شعری شما در آینده دستخوش تغییراتی خواهد شد .تنها توصیه ی بنده اینست که این تغییرات را با آگاهی و اختیار ایجاد کنید نه اینکه تغییرات به شما تحمیل شوند