قمار زندگی

سالها با زندگی ، کردم بس جدال

گاه زندگی بر من و گاه من بر زندگی باختم

کاخ ارزو هایم را بردم تا به عرش خدا

با سنگ نا امیدی بر ان زدم ، انرا ریختم

در کوچه  و پست کوچه های زندگی

با تکبر و غرور ،هی هی کردم و تاختم

عاقبت در کشمکش و پوچ در پوچ این راه دراز

بر زمین  افتادم و در قمارش  سوختم

حال من مانده ام جسم ضعیف و ناتوان

بذر  حسرت کاشتم و غم  اندوختم