گندم

با سلام بر اهالی شعر
و بانو پور صدامی

می‌دانیم دنیای ماشینی امروز دیگر مجالی برای انسان باقی نگذاشته و ذائقه هنری که نیست اگر هم هست که دیگر میلی به تفکر کافی و تمرکز ندارد و همه چیز سرسری شده از غذا پختن در ماکروفر گرفته تا ظروف یکبار مصرفی که درخانه ها رواج یافته نشان از کمی وقت که سایه این هیولای بی وقتی و دنیای ماشینی بر حس و علاقه به شعر و شاعری شدیدا سنگینی میکند چه بسا امروز آدم ها حتی حوصله خوانش دوخط شعر را هم ندارند
پس نیاز مبرم بوجود می آید به نام هنر فست فودی خصوصا شعر
یکی از حلقه های گم شده آثار و نوشته و اشعار ما خصوصا سپید سرایان عدم توجه به مبحث کوتاه نویسی و ایجاز است که تا حدودی باز می‌گردد به اینکه احساس می‌کنیم اگر همه چیزی که به ذهنمان می آید ننویسیم یعنی مطلب را نرسانده ایم و الف تا ی موجود در ذهن و افکارمون رو بی کم و کاست مینویسم و متنی بلند و لجام گسیخته و شلوغ را تحویل مخاطب می‌دهیم
و انتظار داریم هم با ما همزاد پنداری کرده و برداشت کاملا مساوی با ذهن ما داشته باشند که نتیجه ای جز رهای متن در نیمه راه و سردرگمی و گیجی و عدم ارتباط با متن خواهد بود
پس تا حد امکان ایجاز و
این مقدمه ای بود که به این حرف برسم امروز تجربه خواندن یکی از سپید های خوب و قوی و جم و جور در سایت بودم
دستانش گندم می کاشت
\\\"پرندگان\\\" این را
می دانستند !
ساعتی بعد ...
تمام ِ خیابان
در پرواز بود

شعری که در عین کوتاهی عمیق و جاندار و پر تصویر خیابانی که گندم باران می شود با دستانی ناشناس و لحظاتی بعد تمام پرندگان سر می‌رسند و خیابان مملو از پرواز

عالی بود و فقط کمی با جمله خیابان در پرواز بود نتوانستم ارتباط بگیرم بنظرم
/خیابان پر از پرواز بود /
شعر را عالی تر تمام می‌کرد


و بی درنگ مزاحم ستون سبز می شوم و دوستان را دعوت به صرف خوانش این سپید روح نواز و زیبا می‌نمایم

یاحق 🌿