نغمه

( نغمه )

و من صبورانه سرود های ننگینِ دریا را
برایت می خوانم
و تو از بیراهه ای اَجنبی
شنوا ترینِ انسان در صحنه های دور می مانی که با سکوتی مطلق
گوش می دهی به خُنیایِ مَنِ دلریش 
که چگونه برایت جهان را 
با زیبا تر سرودی مجسم می کنم .
دلبر من 
تو از کدامینِ مرز و بوم به سوی من ایمان آورده ای
که انقدر شرمسار بر رخسار من 
چشمت را می سپاری
که مرا توانِ دیدنت نیست ؟
من تو را در رویا های غریب خود یافتم
و چشمانت که تمامینِ عشق ، در آن آکنده است مرا نورِ شیفتگی می بخشد 
تا همچو خورشید ، درخشان بدارمت دوست ...
فردا را می خوانم نغمه ای جانانه
تا برایت عشق را بشناسانم
تا در دنیایش بر سجده ای جاودانه امر دهی 
و نیکو تر آوازی را با من بخوانی
تا عشق برایمان ، نیک بختی بیافریند.

شعر: سپید
از: آرام ( سجاد حقیقی )