در سوگِ غزل

گرچه دانیم مربای دوام است شراب
اعتبارِ غزل و شاعر و جام است شراب...
ما گرفتارِ همین قهوه ی تلخیم ،بریز
چونکه در مسلکِ این شهر،حرام است شراب
*****
غزل از دفترِ منظومِ معاصر پَر زد 
ناگهان قافیه از صحبتِ شاعر پر زد
ما ز لطفِ غزل و قافیه غافل بودیم
که شراب از نفس و سفره ی طاهر پر زد
*****
خجلم با غزلی داغِ غزل را گویم
پس ز فرزندِ غزل حالِ پدر را جویم
چار پَر کرده ام این حرفِ مقفا شده را 
بلکه از مُشکِ  پسر عطرِ پدر را بویَم
*****
چه کنم؟گفتنِ بی قافیه مرسوم تر است
سرِ بی مِی سخنِ عاریه مرسوم تر است
ما گرفتارِ همین قهوه ی تلخیم بریز
خوردنش از میِ پر حاشیه مرسوم تر است
*****
چشم دارم که زمانی برسد در این شهر
مِی بنوشند،کهن گوی و معاصر بی قهر
از زمین قافیه جوشد ز هوا شعر و غزل
بلکه از ساغر ما هم به در آید این زهر

۱۰ تیر ۱۴۰۰