طعم ماه و طعمگی

میپرم
چون عطری گنگ
از اندام سرکشیده ی اسب
در این شهر کوچک ،
به هوای پرنده ای..
.
.
.
میپرم
و پروانه -خانه ی دلم ، پرست
از رجعت صدات
از هیاهوی برف و اقاقی ها
.
.
.
من!
رویای مخمل عریانیم را در نگاهت ریختم
در سیاهموج گیسوان شب، گمت کردم
که تمام طعم ماه و طعمگیم ، پلنگی
زخمی بود
-خزیده به ایلمیلی ...-
و ما ..
هرگز به روی هم نخواهیم آورد
افسانه های بسیاری!
از فنجانهای چای، پا میگیرد.