نگره و نقد کوتاهی بر شعرِ شاعر کورد اثرِ بانو نرگس طویلی

سلام و درود به همه ی اعضای سایت
نُخُست،شعرِ خانم طویلی:
زیر لب زمزمه کرد:
وای روشن شده است
آتشِ سردِ دلِ شاعرِ کورد؟
وَه
چه افکارِ پریشان که
نصیبِ دلِ آن
شاعره یِ
زیبا شد
نکند طوفانی
نکند وای دِلَش راست بگوید اینبار
___________________________________
خُب نخست اینکه: نگره داشتن و واگویه ی یک مطلب، یک سروده و یا هر موضوعی و سمت و سو را به قومیتها بُردن و از جنسِ خودشان اظهار نمودن یک هنر است بالواقع( تابویِ عینیت یافته ای که بُتِ آن را باید دوباره ساخت و دوباره شکست تا عادت و همگرایی و معمولش اعمال گردد) سخنِ شاعره ی گرامی،آوای نسلهای سوخته ی دهه ی شصتیست که چندیست در محافلِ اجتماعی و ....سوژه گشته و هر روز هم سرکوفتشان هویداتر میشود.
این اثر را من بسی محکم تر و دارای حسی پراگماتیسم و نوستال بنظرم آمده است.
مشقِ عشقهایِ نارسِ مرزِ پختگی ، آن تردیدها و دل افسردگیها که شعله ای روشن کرده است امیدی برافروخته است بقولی: اُجاقی،رخشانتر نموده است
حسی به این زیبایی و آهنگین که انتهایش را باید در سرستونهای آپادانا و نقش برجسته های بیستون مکاشفه نمود، خود نمود امید و عشق و آینده است.
البته در این بین،پریشیدگی و ناهمواریهایی نیز بر مسیرِ ناپایدارِ خواسته یِ نگارنده ( با تعمیمی به کُل) قطعا بر سر راه است، بوده و خواهد بود.که تنها بزرگترین آیه ی آفرینشش(عشق) جلودار آن خواهد بود.
عشقهایِ ماوراییِ آغشته با زمانِ خودشان که تنها شاید در قصه ها و متلها و افسانه هایِ مکتوب و مشروحی که سینه به سینه از زبانِ پیرزنهایِ الفت،بیان گشته اند بتوان دید ( ترسیمِ خسروها و فرهاد ها_ رامین ها و وامق ها با شیرین و لیلی و ویس و عذرا و و و ) در خیالاتِ گنگِ در پستو مانده مان در حقیقت ندایِ نالانِ دردهایِ سربرآورده یِ نسلهاست.
که چنین پراهمیت جلوه داده شده اند
بامهر_ نگره یِ کوتاهی بر "سروده ی شاعرکورد" اثر بانو نرگس طویلی توسط عیسی نصراللهی۹۶/۱۲/۲۷