من كيستم

خودت را تماشا کن.....
«بی قضاوت»،
«فقط تماشا کن»،
چقدر محتاج تحسین هستی؟
چقدر اشتیاق داری که کسی به تو بگوید:
چقدر قشنگ هستی؟ تو چقدر باهوشی، تو به زندگی من معنی بخشیدی، به سبکِ وجود تو بود که من معنا را تجربه کردم؟
شنیدن اینها بد نیست اما تو ببین، چقدر «محتاج» شنیدنشان هستی.....
این یک اشتغالِ پیوستۀ ذهنی است،
و چقدر نگران می شوی وقتی کسی چیزی بگوید که خلافِ تصورِ تو باشد.
چقدر آزرده می شوی ،چقدر دفاع می کنی، چقدر بحث می کنی ...
چرا این همه ترس؟
چرا این همه اشتیاق برای داشتنِ نظرِ خوب دیگران؟
زیرا این تنها روشِ آفرینشِ یک «خودِ دروغین» است.....
و «خود دروغین ارزان است....»
از این دام هشیار باش،
خودت را اختراع نکن،
خودت را کشف کن،
و کشف کردن ،یک سفر درونی است،
در خلوت از خود بپرس: