شیراز

هو المحبوب
هزار پیرو ولی بیش خفته اند در شیراز که کعبه بر سر ایشان همی کند پرواز
سرزمین پارس سرزمینی که مردمش پارسیان،زبانشان پارسی،پایتختش پاسارگاد،تخت گاهش تخت جمشید،کاخش کاخ آپادانا،قصرش قصر ابونصر،معبدش معبد آناهیتا،کعبه اش کعبه زرتشت،آتشکده اش آتشکده پارس،نقشش نقش رستم،یادگارش استخر پارس،دشتش دشت ارژن،دریایش دریای پارس،کتابش فارس نامه،شاهنشهش کورش بزرگ،شاهش داریوش بزرگ،جهانگیرش خشایار شاه،سردارش آریو برزن،موبدش ساسان،قیصر گیرش شاهپور ساسانی،عادلش انوشیروان عادل،حکیمش بزرگ مهر حکیم،تنگه این شهر تنگ الله اکبر،دروازه اش دروازه قرآن،مهمانش خواجوی کرمانی،بهشتش بهشت گمشده،آبش آب رکنی،بادش باد خوش نسیم،باغش باغ ارم،بهارش بهار نارنج،قدمگاهش قدمگاه ابوالفضل،مسجدش مسجد جامع عتیق،ارگش ارگ کریم خانی،شیخش شیخ سعدی شیرازی،ملایش ملا صدرایشیرازی،عارفش حافظ شیرازی،عالمش آسید نورالدین شیرازی،قلندرش بابا کوهی شیرازی،پیرش شیخ عبدالله خفیف شیرازی،شاعرش قاآنی شیرازی،مداحش وصال شیرازی،نقاشش زرین قلم شیرازی،خطاطش قدسی شیرازی،موسیقیدانش شیدای شیرازی،غزل خوانش استاد رضوی سروستانی شیرازی،صوفی اش شیخ روزبهان شیرازی،واعظش خواجه موید شیرازی،نابینایش شوریده شیرازی،دانشمندش سیبویه شیرازی،معمارش استاد عیسی شیرازی،درویشش شاه داعی شیرازی،طبیبش قطب الدین شیرازی،عطارش آ محمد عطار شیرازی،میرزایش میرزای شیرازی،مسلمانش سلمان فارسی،سربازش سرباز گمنام،رزمنده اش عباس دوران شیرازی،سیدش سید علا الدین حسین،چراغش حضرتشاه چراغ،میرش سید میر محمد،علی اش علی ابن حمزه،امام زاده گانش امام زاده ابراهیم و امام زاده عبدالله،شاهزاده اش شاهزاده منصور و شاهزاده حسین،حاجی اش سید حاج غریب،سربدارش منصور حلاج،اولیااش هفت تنان،اهل حقش چهل تنان،وکیلش کریم خان زند،دلاورش لطفعلی خان زند،شجاعش شاه شجاع،مرتاضش مرتاض علی،داش مشتی اش داش آکل شیرازی،پهلوانش حاج محمد کاظم دلاوری شیرازی،قهرمانش محمد علی فرخیان شیرازی،خیرش حاج محمد نمازی،ادیبش منصور رستگار فسوی شیرازی،عکاسش استاد چهره نگار،جوانمردش احسان فال اسیری شیرازی،ایل عشایرش ایل قشقایی...
در حقیقت نام زیبای این شهر،شیراز شعر علم و ادب و عرفان که مردمش اهل معرفت و خاکش خاک اولیا می باشد به راستی که چهره زیبای بهار را فقط در شیراز می توان دید و ذکر در خروش بلبلان مست،از عطر بهاری را در این شهر می توان شنید
چو پاکان شیراز خاکی نهاد ندیدم،که رحمت رحمت بر این خاک باد