بسوی عشق

گاهی فرا واقعیت هایی هستند که مانمی بینیم.
دنیا رو خلاصه کردیم در تجملات و چشم و هم چشمی و استرس!
شایدم کارو درست رو میکنیم
چون دنیا کارش همینه....
اما....اما....
وقتی میری یه جایی که همه ی اهالیش چشمشون به توئه!
شاید التماست می کنن!
شاید می خوان یه چیزی بگن!
شاید...
آه...
سکوت دلنشینی داره ...
ترس و جذبه ی خاصی داره...
جایی که بدون نگرانی و رودربایستی از بنده ی خدا،
میتونی با خدای خودت خلوت کنی..
همیشه جاییه که وقتی میرم..آرامش خاصی بهم دست میده..
در دل خودم می بخشم اونایی رو که واقعا عذابم دادن...
اونایی رو که واقعا مدیون سکوت من اند
یک بخشش کوچک و یک دنیا آرامش.
خدایا شکرت که زنده ایم...
اما یادمون باشه
سعی کنیم
آخرین جایی که سرمون رو میذاریم
بهترین جا باشه...
چون
قطعا از خداییم و به سوی او بازمی گردیم..
عکس از وادی رحمت تبریز-93/1/5