گل زمستانی
شقایق را تمنای جدایی است،خدایا این رسم بی وفایی است،گنه کردم دانم خداجان ولی اندوه دل کم جزا نیست؟منم آن کودک ساده میان بازیه غولها،اسیر دست تقدیرم ندارم ره به چشم یار،این دست باز به تمنای گدایی عشق آمد سوی تو رد نکن گر مسلمانی شقایق! من ز تنهایی پناه ز خدا جستم ولی آخر دل به تو دادم!
گل زمستانی...
....
...
..
.نشکن این دلم!
((ساده))