شعر لکی

غزلی به گویش لکی تقدیم به استادحاج فکری احمدی زاده ی یگانه و دوست داشتنی:
مه هناسی سرد و تنیا ئر ئی دنیا چه بکم
لولیا ،بی سر پلشت و لونه شیویا چه بکم
هر مه خرّ بارم ئه طور خریونکی ئر دور خم
پیچیایه زندگی و دور پاما چه بکم
گیرم ئه چل دولت ایر، ویرم بی ئر تویش مخار
در دمون گت کردمه، بی دنگ و الحا چه بکم
کس نموشی بینم ئی تژگا ئرا سرد و سیه
روزگاریکه کسی کس ناری ئر جا چه بکم
تش بریقی چوی نهات ئه ریشه بریون کردمه
بویله مرّ بی تاویکم ،سرتا ته سزیا چه بکم
برگردان فارسی:
من با نفسی سرد و تنهادر این دنیا چه کنم، آشفته وپریشان وبی خانمان چه کنم؟
مدام باید مانند چرخونکی به دور غصه هایم بچرخم، وقتی که زندگی به دور پاهایم پیچیده چه کنم؟
در دست چهل دولت اسیرم و رو به ارتفاعی صعب العبور وبسیار دشوار در حرکتم وقتی که دهانم را دوخته اندبا با زبان بسته وخاموش چه کنم ؟
هیچ کسی نمی گوید چرا این تژگاه(آتشدان) سرد وسیاه است در این روزگارکه کسی کسی را نمی شناسد چه کنم؟
رعد وبرقی چون بد بختی مرا از ریشه سوزاند و حالا که خاکستری بی فروغ وبی گرما یم وسر تاپایم سوخته است چه کنم؟