اسدالله ازادبخت شاعر لرستانی
استاد "اسدالله آزادبخت"، شاعر، مفسر، محقق، پژوهشگر و نوازنده‌ی لرستانی، زاده‌ی سال ۱۳۴۷ خورشیدی در روستای سه آسیابه کوهدشت است.
ایشان دوران کودکی‌اش را در کوهدشت گذراند و با شروع شدن جنگ تحمیلی قامت کوچکش را که هنوز دوران راهنمایی را سپری می کرد، به جبهه برد و چند بار در سه عملیات مختلف مجروح شد.
بعد از جنگ، دوره‌ی تربیت معلم در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی را در دانشسرای بروجرد پشت سر نهاد و شروع به تدریس نمود.
وی مدتی هم رئیس اداره‌ی فرهنگ و ارشاد اسلامی، شهرستان کامیاران بود.
▪سوابق و جوایز ادبی و هنری:
- عضو هیئت داوران سومین جشنواره فرهنگ و ادبیات رضوی - ۱۳۹۳
- محقق برتر در جشنواره‌ی ملی اعتکاف در قم
- شاعر برتر جشنواره‌ی منطقه‌ای مولوی کورد (کردستان)
- شاعر برتر جشنواره‌ی ادبیات پرژه (کامیاران)
- شاعر برتر جشنواره‌ی منطقه‌ای شعر انتظار (الشتر)
- نفر نخست جشنواره‌ی منطقه‌ای مور و هوره در الشتر
- شاعر برگزیده‌ی جشنواره‌ی بین‌المللی فجر (کرمانشاه)
- شاعر برگزیده‌ی جشنواره‌ی ملی رضوی (کردستان)
- شاعر برتر جشنواره‌ی منطقه‌ای بیجار
و...
▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
[دشت انوه (کووَشت)]
یه دشتی هار برزیه گپ پراِ بنارولیژولپ
شَکت ودل پراِ انوه خوینالیه اِ راس و چپ
مَتل مَتل پراِ گپه کوچک کوچک دیاریه
اوری همیشه رفت تن مهری همیشه واریه
بو سروَنو پر گلونی پیچیاسه برزی آسوول
تینی پراِ هه لورکی دا دنگ منیه ار سر ری یل
زمگه نجابت هر یسه نافه حیا ای بریه
صداقت ومردانگی اِ دشتونه زوی خریه
تیخ دسِ تهمتنی گرز یلِ نوصدمنی
لیخن نووی آو کنیل اِ ژیر پا اهریمنی
حساو عمری بی حساو وژ نخونی اِ یه کتاو
وَه لم وسی یو دس پتی شون داسی یر بار عذاو
ایسه دی پیرو کتی یه دسی میتی که هیزگره
وژ اِ دنیکا گرتیه خیرت نمیلی بمره
کنی چمه حوشک بیه وارون و اوری مردنه
مخمل سوزه پر گلی اِ تیژی هور ستنه
سوزه هناسی سیمره سیخه مکیشی اِ دوچم
خسی سار پا چنار ژیر بون بیه چو ارگ بم
هنجس گپل فره دیری اِ برزیه دشت انوه
اِ دسی که ار میرملاس آهو کیشاسی چیره کو؟!
میرات ایره خیرته خیرت پره خوین ورگی
سرو دس و پاون چیه تا نوم و ناوه جا نگی
وختی که شال خیرتو مجری ار دور کمر
که دربنه گیون گنن قابل نیه دی چم و سر
وَه خاطرِ اِ خیرته شیرلِ زردی گیون و دا
سیته وژو کرده سپر تا اجنبی ناوه کویخا
شیرلِ هشت سال دفاع ویشه اِ دشتَ کردنه شیر
اِ لا خدا دوبالو سن چن ار هاوا چوی شیر نیر
تینی دشت ملاونی نومونه مور وَه هاوار
موشی منم ژار وفقیر شیرل زرد هزار هزار
خاک کووشت جا هنره گرمی یه دسه میتی
هنر هنر هنر هنر، هنر هنارسی میتی
کوچک کوچک سیله مهی هنر مواریه دوچم
ریشی هنر جر هواردیه اربی کسی یو سوز خم
دسی که نقش میرملاس کیشاسی ار تخته سنگی
هالیم که هالیم منیه هناسی یو شور رنگی
پاپیچ پامه تا ابد طناف خاک پرگلت
یه روژی مای سیلت بهم انوه چیه دشتِ دلت؟
(۲)
[چشیات]
سیقه اِ رنگ که کشینه خو دِ مینِ چشیات
اگه کور با چشی که نوفته دِ مینِ چشیات
اِ همه رنگ که خدا دَش وِ زمین وآسمو
همه نه یه جا کشیه قی ستینِ چشیات
مه که دونم بی رنگ آوی چشیات می‌میرم
خومه قنج کردمه بفتم دو گرینِ چشیات
شو میا مووه میاره سی دلم وا دل تنگ
تش دل سی تا کجا رَت؟ سی کمینِ چشیات
دو کتاو زخم دل لایه لایه سی مِ نحو
مه چَنی زخمی بشینم سی غمینِ چشیات
دل بی لیز چی قلندر هی میاره نومته
دَرِ اِ کعبنه وا کو هام دِ دینِ چشیات
نتونی یه مرغ عشقی مین مشتت جا بئی؟
گوتمه لشم بونن دو زِمینِ چشیات.
(۳)
وختی که خو سیلته مکم خصه خدا بارَمکه
سیلی اِ بال برژنگت ایوارَ دل تارَمکه
یه جوری تر سیله مکین اِ ژیرپات کی نیشتیه؟
ای وا که مای خو شَک مَه می، دِری مِنَر دارَمکه
چو وَر نثاری پر یخم، سیلت بچوچنه سرم
ویرِ دوچمم ها تورّت، منی پلامارَمکه
پژاره تو مهمونمه، مهمون شو زمسونمه
مَگیسنم چراخ گپ، چمم چو آویارَمکه
ای کوور قلف تونه مه چو بگرمیه باوشم
وَ هفت خِرّ اِ دورِ ضریحت ولات خوردارَمکه
مشتِ هاوات کل اوریه، واز که تو ار شونم بوار
بوار تو یه رِفتِ تونی، رفتت خضو خارَمکه
تو اِ وژت دیار نیه، گن جور منی شیوَه مکین
تو چاته اِ شون کزه؟ مورم انوه دارَمکه.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی