غزل ثانی

غزل ثانی یا غزل دوتایی:
قالب شعری جدید که اشعار به صورت یکی در میان با یکدیگر قافیه معنایی و ادبی دارند که یعنی مصراع اول با مصراع سوم قافیه دارد و مصراع دوم با مصراع چهارم قافیه دارد. اما در غزل معمولی،معمولا مصراع های اول و دوم و چهارم یک قافیه هستند و مصراع سوم و پنجم و تمام مصراع های فرد به جز مصراع اول بی قافیه هستند.
به طور مثال:
غزل ثانی یا دو تایی:
زمین را میبینم آسمان را میبینم
شاید تو آنان باشی
دیوانه گشتم و داستان میبینم
در داستان خیالم تو باشی
عالم و جهان را میبینم
ای کاش پیشم باشی
دنیا را غلط می دیدم
تمام دنیای من تو باشی
مثال غزل:
صوفی بیا که آینه صافیست جام را
تا بنگری صفای می لعل فام را
راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی مقام را
عنقا شکار کس نشود دام بازچین
کان جا همیشه باد به دست است دام را
در بزم دور یک دو قدح درکش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را
ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را
در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را
ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبین به ترحم غلام را
حافظ مرید جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را
این سبک(غزل دوتایی)ابداعی طاها عطاردی