شعر پریسکه

- پریسکه، سبکی جدید از شعر است که می‌توان آنرا در یک فصل(مصراع) و نهایتا در چهار فصل(مصراع) سرود. پریسکه در دو نوع سپید و نیمایی سروده می‌شود. موزون و مقفی هم می تواند باشد البته به شرطی که تساوی عروضی در فصل‌ها نباشد.
این گونه شعر توسط جناب استاد علیرضا بهرهی ابداع و معرفی شد.
به طور خلاصه می‌توان ابراز داشت که، پریسکه، همان نقطهٔ عطف پایانی در آخرِ شعر سپید است؛ که در بطنِ خود، خلاصه و چکیده‌ای از شعر سپید را جای داده است. با این توضیح نتیجه می‌گیریم که پریسکه نقطهٔ مقابلِ شعر سپید نیست بلکه کامل کننده، دوست و همراهِ شعر سپید است.
باورپذیر است که هر جا طولانی شدن شعرِ سپید، صبر خواننده را لبریز میکند، شعر پریسکه می‌تواند به عنوان یک بازدارندهٔ مثبت، عمل کند.
با توجه به گرفتاری‌ها و خستگی‌های موجود در زندگی شهری باید قبول کرد که دیگر رغبت و تمایل زیادی به خواندنِ اشعار بلند نیست. ذهن‌ها و بدن‌های خسته، دیگر به دنبال خلاصه ها و مفیدها می‌گردند و اینجاست که شعر پریسکه با خلاصه گوییِ مفیدش می‌تواند خیلی از این ذهن‌ها و تن‌های خسته را جذبِ کوتاه نویسیِ خود کرده و مایهٔ آرامش جان‌ها گردد.
این مهم را باید بدانیم که: پریسکه شعری است کوتاه ولی کوچک نیست.
و باید دانست که سرودن شعر پریسکه نه تنها آسان نیست بلکه بسیار هم کار دشواری است. در شعر سپید دست شاعر، باز است و با توضیحات زیاد می‌تواند که منظورش را به خواننده برساند ولی در شعر پریسکه این کار با توجه به محدودیتی که در سرودن شعر، آن هم نهایتأ در چهار خط دارد، همین محدودیت، کار را برای شاعر بسیار مشکل می کند؛ چون که یک دنیا مفهوم را باید حداکثر در چهار فصل( مصراع) خلاصه نماید که این واقعا کار دشواری است اما شدنی.
سرودن شعر پریسکه در ابتدای امر، مشکل به نظر می رسد اما با تمرین و مطالعه، کم‌کم این نوع شعر گفتن، ملکهٔ ذهن می‌گردد و سرودن آن، آسان تر می گردد.
و به راستی سرودن یک پریسکه ی ناب، مثل سرودن هر شعرِ نابِ دیگری مستلزم مطالعه، تمرکز و تمرینِ بسیار است.
پریسکه با یک متن ادبی، تفاوتهای بسیاری دارد. متن ادبی هیچ شباهتی به شعر ندارد. در پریسکه حتما باید “یک تمام کننده” باشد به عبارتی خواننده باید یک نتیجه گیری در پایان شعر داشته باشد. پریسکه باید چنان قوی، روان، و دارای تصویرهای روشن و شفاف باشد که خواننده را بعد از خواندن پریسکه، به تفکری عمیق وا دارد.
پریسکه باید چنان جرقه( آتشی) در ذهن خواننده ایجاد کند که ذهن خواننده را ساعتها در گیر معنای شعری اش کند البته پیچیدگی در پریسکه نباید به صورتی باشد که ذهنِ خواننده را کلافه کند. دوستان واقعیت این است که رسیدن به حد کمال در هر چیزی مستلزم تلاشِ بسیار است.
نکات کاربردی در سرودنِ شعر پریسکه:
۱- پرهیز از توضیحات اضافی.
۲- تصویر سازیِ روشن در ذهنِ خواننده.
۳- وسعت دایرهٔ واژگان ذهنی.
۴- عدم به کارگیری فعل‌های تکراری در چهار مصرع. البته در صورت اجبار ساختاری شعر ایراد ندارد.
۵- پریسکه نباید نقطه چین، و واژه ی تکراری داشته باشد.
۶- ویرگول یا کاما و “و” در صورتی میتواند تکرار شود که در تمامی بندها در هر بند یکبار تکرار شود.
۷- در صورتی که فعل مورد استفاده حالت محاوره ای پیدا کند، باید فعل دیگری را هم به آن اضافه کنیم. مثلا: “شده” باید “شده است” باشد تا حالت محاوره ای نداشته باشد.