سروش و سه گلشن، دو قالب جدید در شعر فارسی(2)

ادامه ی معرفی دو قالب جدید شعری: سروش و سه گلشن(1)
پیش تر گفتیم که سه گلشن(سه باغ)، نام قالبی نوین در شعر است که در شکل اصلی خود، یک بیت آغازگر
به شیوه ی قافیه بندی مثنوی(یا قطعه) دارد و در ادامه، ابیاتی با قافیه بندی غزل(یا قطعه) و در پایان، قسمتی به عنوان پایانبخش آن می آید؛ مثلا
دو بیت به شیوه ی قافیه ی دوبیتی(یا چهارپاره) دارد یا یک بیت جداگانه.
سروده ای در قالب سه گلشن( از کتاب تا کهکشان ها)
«آقا! به دل نگیر اگر بی­وفا شدم
یا یک ـ دو روز، از گل یادت جدا شدم»
جایی نمی­ رود دل شیدا. کجا رود؟
این دستِ دوست بسته سراپا، کجا رود؟
بستی مرا به خاطره­ ی بوی زلف خود
این مستِ مستِ مستِ تو تنها کجا رود؟
پروانه و طراوت پرواز و دشت گل
از التفاتِ گلشنِ زیبا کجا رود؟
پردیس نیست خوب­تر از آستان تان
چشمم از این حریم مصفّا کجا رود؟
چشمم به خوشه­ های تماشا نمی­رسد
بی­ توشه از کنارِ تماشا کجا رود؟
ای مهربان به زائرزارت! عنایتی
بیچاره، ناامید از این جا کجا رود؟
«جایی نمی­ روم. به تو وابسته، جان من
از آن گلِ است کوزه­ ی عاشق­نشان من
دست نوازشی به سر خسته­ ام بکش
قربان مهربانی تو مهربان من!
و سه گلشنی دیگر از همین شاعر و همین کتاب تا کهکشان ها
«خواندن از نام دوست، شیرین است
مستی از جام دوست، شیرین است»
من کجا؟ گفتن از حبیب کجا؟!
ادّعایی چنین عجیب کجا؟!
آسمان­ها به چشم او مست­ اند
مستیِ چشمِ این غریب کجا؟!
من ولی می­ سرایم از چشمش
این کجا؟ چشم بی­ نصیب کجا؟!
می­ وزد نغمه­ های شیرینش
صبرِ بیچاره را شکیب کجا؟!
«یا محمّد! بخوان مرا ای دوست!
از عزیزان بِدان مرا ای دوست!
دوست دارم که با شما باشم
پیش چشمت نشان مرا ای دوست!»