دوبارهـ بِ وَقــــتِ باران .....

نمــے دانم چــند روز است ڪه از این ڪوچـه رفـته اید.........
چـند فـــــصل ؟؟!!
چــــــــــــند باران؟؟؟
اما گمان ڪـنم با بارانـےڪـه همین جمـعه ی پیش آمد....
شــــانزدهـ باران است ڪه مـے نشـینم لبِ پنـجرهـ اتاقم....
و منتظر مـے مانم دخترڪـے لاغـــر و قــد بُـلند با چادرے پـریشان دوبارهـ از راه برســـــد !!
چند بارے هم از راه رسیدے !
مثلن همین جـــمعه ی پیش ....
ڪـه لبِ پنجره دیدمــــت !
و چند شاخه گُلِ رز ڪـــندم از باغـــچه ے حـیاط ....
اصلاً این رزِ سفـیدِ توی حیاط را ڪاشته ام ڪه یڪ روز گل هایش را بچینم و به تُُ تـــقدیم ڪـــــنم !
از این ها بـــگذریم .......
گل ِ رز ڪه فداے یــڪ تارِ مــــویت ....
راستش باران ڪه مـےآیـد فـڪر مــےڪنم آمده تا دلم را براے آمدنت آب و جارو ڪند.....
این بار هم نفهمیدم چه جور شد که رسیدم وسط کوچه اےڪـــه عـــــطرِ تورا میداد .....
این بار هم تُ نــــبودے .....
و باز رز های سفید در دستانِ زخمیِ من خــــون گریستند .....
نمـــے دانم چــند روز است از این ڪوچـه رفـته اید...... !!
ولی شانزده باران است ڪه انگار هـمه را تـــو مـــے بینم .....
دُرست دخـــترڪےڪه .....
مــادرِ چـــادرے اش را گــُـمڪـرده باشــــد......
# ستوده غـــلامی
#ناگهان نوشته ای به وقتِ باران