پاشنه بلندها

در مقایسه با مردان،زنان شاعران خوبی نیستند،نویسندگان خوبی هم نیستند.(هیچ وقت هم نبوده اند)آنها بیش از حد احساساتی اند و تمام این احساس را به اثر تزریق میکنند و شعر هم که بیان احساسات نیست،آنها دوست دارند همه چیز زیبا به نظر برسد ،پس کلمات را هم آرایش میکنند.زنان وقتی اثری عاشقانه هم میسرایند،فقط از خود میگویند و توانایی جاگذاشتن خویش را ندارند و در کنار تک تک کلمات و ترکیبات حضور دارند،به طوری که با خواندن یک اثر میتوان فهمید که کار،کار یک زن است.آثار بانوان در بهترین حالتش هم ،عمق زیادی ندارند و با یکبار خواندشان ته میکشند و تمام میشوند .
من معتقدم سیمای هر زنی غزلی است که آفریدگار عالم سروده است،ولی این غزلیات آفرینش،خود شاعران خوبی نیستند.