گاهی شعر می گفت

درود دوستان عزیز
گاهی شعر می گفت ، بقدری که خسته می شدم با صورتی اَخمو و لج کرده میگفتم بس است.
از او، این اعتیاد لاکردار را به ارث بردم هر چه را که داشت در من جا گذاشت جزء چمدانش که برداشت و برد.
برای آخرین بار که شعر می خواند با آن لب های سرخِ اناری بغض گلویم را گرفته بود ، اینبار دلم نمیخواست بگویم بس است خودش هم می دانست ، اما از سر قضا اینبار او گفت تمام است دیگر باید برود.
با گلویی پر از بغض و حرف نگفته همراه یک کاسه آب و یک قرآن برای بدرقه اش و او در یک دست چمدان و در دست دیگرش یک کتاب شعر از شاملو ، همان طور او دور می شد و من برایش شعر می خواندم.
حال این روزها من با خاطرات سَر می کنم ، آنچنان که اگر یک روز شعر نخوانم خماری می گیرم و تب و لرز شدید ، اعتیاد من به شعر بواسطه او رقم خورد آنقدر که دست بردار نیست و مانده ام بخواهم تَرک کنم کدام یک را از خود جدا کنم : خاطرات – تو – زندگی – شعر و ... .
کم کم دیگه دارند دیوارهای خانه می پوسند ، همچنین خود من دیگر شاملو نمی خوانم خودم دست بکار شده ام بقول شهریار : پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند / بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند.
" سجاد ربانی "