اشعار و ابیات ناب تعلیمی و اخلاقی و عرفانی از شعرای سبک های شعر فارسی(قسمت سوم))

اشعار و ابیات ناب نعلیمی و اخلاقی و عرفانی از شعرای سبک های شعر فارسی(قسمت سوم)
دکتر رجب توحیدیان استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد سلماس
اوضاع جهـــان دائم مـــــانندِ نفَس باشــد
هرآمـــــــدِ کــاری را، رفتن شِمُــرَد عــاقل
واعظ قزوینی
اوفتــــــــــــــــاده است در جهـــان بسیار
بی تمیز ارجمنـــــــــــد و عـاقــــل خوار
سعدی
اوقـــات صـــرفِ دوستیِ عیبجــــــو مکن
با زشت روی، آینــــــــه را رو بــرو مکن
سیدمرتضی علم الهدی
اهــلِ دل کی ز پـیِ ســلطنت و جــاه روَد
کیست از تخت فــــرود آید و درچاه روَد
حاجی گیلانی ملاحاج محمد
اهلِ زمــانه را هنــــری جــز نفـاق نیست
غیـر ازدو لب میـانِ دو کس اِتفـــّــاق نیست
مفید بلخی
اهلِ کام و نــاز را درکــویِ رنــدی راه نیست
رهرَوی باید، جهـان سوزی، نه خامی بی‌غمی
حافظ
اهلِ همّت را مکـرّر دردِ سـر دادن خطـاست
آرزویِ هـر دو عـــالم را ازو یک جــا طلب
صائب
ای آشنـــــایِ کــــویِ محبّت، صبــــور بـاش
بیـــــدادِ نیکــــوان همــه بــر آشنــــا رود
سعدی
ای آیــــــه ­ی عــذاب که بر جــان مُسلّطی
هیـچت بگــو، ز روزِ جـــزا یـــــاد می رود
منصور قاسمیان نسب
ای ابـــرِ غم ببـــــــار در این شامِ پـر عطش
همچــــون صــدف به دامنِ دریا نشسته ایم
نصرت رحمانی
ایّامِ زنــدگی همــــــــه با ایـــن وآن گذشت
عمرِ عزیزِ ما چقـــــــــــدر رایگـــان گذشت
پیام اکبر آبادی
ایّامِ نو جـــوانی، غافل مشـــــــو ز فــرصت
کایـن آب بر نگـــردد، دیگـر به جــــــویباران
صائب
ای بــــرادر من تو را از زندگی دادم نشـــــان
خواب را مـرگِ سبک دان، مرگ راخـــوابِ گران
اقبال
ای بســا دوست کـــــه از ابلـــهی و نادانی
دوست را مـایه ­ی صـد گـونه غم و آزار است
صغیر اصفهانی
ای بسـا زشت که در دیده ­ی عاشـق زیباست
عشق فـــرقی ندهـــد زشتی و زیبــــایی را
سرخوش تفرشی
ای خـدا گــر شک نبـــــودی در میـــــــان
کـی چنیــن تاریک بـــود ایـن خــــاکدان
احمدشاملو
ای خـردمنــد که گفتی نکنم چشم به خوبان
به چـه کار آیدت آن دل که به جـــانان نسپاری
سعدی
ای خِضــر، غیـر داغِ عـــزیزان و­­ دوستـــــان
حاصل تـــــو را ز زنـدگیِ جــاودانه چیست؟
صائب
ای خـــــــونِ دوستـانت به گردن، مکن بِزِه
کس بر نداشتــه است بــه دستی دو خــربزه
رودکی
ای درد و ســوز، در دلِ من جــا به جا شوید
کاین خانه جز شمــا به کسی ســـازگار نیست
محمدرحیم الهام افغانی
ای دل ار سیــلِ فنـا بنیـادِ هستی بر کنـــد
چون تورا نوح است کشتیبان زطوفـان غم مخور
حافظ
ای دل بیـــــا که مـا به پنـاه خـــــــدا رویم
ازآن چـــــه آستین کـــوتــه و دست دراز کــرد
حافظ
ای دل زیان و ســـــود چـه جویی که در جهان
آن ســـود بُــرد، کز سَرِ ســود و زیان گذشت
منشی کاشانی
ای دوست بـرجنــازه ­یِ دشمن چـــو بگـذریپ
شــادی مکن که با تــو هم این ماجــرا روَد
سعدی
ای دوست بیــــــا دوباره یــاد از من کــن
تا وعـــــــده ­ی ما به "سـالِ نـوری " نکشد.
جـواد نـوری فسا
ای دیــده خجلت ازتـو نـدارم، کـه هیچـــگه
مَنعت ز دیــــدنِ رخِ زیبـــــا نکــــــرده ام
الماس حبشی
ای دیـده ­ی گلچیـن بـه ادب بــاش کـه شبنم
از دور بــه حسـرت نگــران است در این باغ
صائب
ای رُخَت معنــیِ زیبــایی عــالم بـــرگـَــــرد
که درین آینــه تصــــویرِ تـو سرگـردان است
نوذر پرند
ای رفتـه با دهــــان و لبِ تشنـه از میـــان
آبِ حیـــات، در قـــدمِ جــــــان فــزایِ تو
بابا فغانی شیرازی
ای زتیغ و تیر، چون گل، چاک چاک، اعضای ِتو
حیف باشـد، بهرِ ما، خـاری خلَــد در پایِ تو
وصال شیرازی
ای زلفِ یـار، این قــدر از ما کنـاره چیست؟
ما دلشکستـه‌ایم، و تــو هـم دل، شکـسته‌ای
صائب
ای ســر ز وفا داده، به ســـــر برده وفـا را
از یاد نخـــواهد شــــدن، اندوهِ تــو ما را
وصال شیرازی
ای ساکنـــــانِ کـــــویِ خـــرابات، همــّتی
من می روم به کعبــــه شمـــا را دعـا کنم
آقا رضی مسرور
ای ســروِ سر کشیده به هفت آسمــانِ من
در این چمـــن، شکـــــوفـه ­ی بادامِ کیستی
قاسم پرهام فسایی
ای سکندر­ تا به کی حسرت خوری برحالِ خضر
عمـرِ جاویدان او یک آب خـوردن بیش نیست
صائب
ای شیـخ، ز میخــانه مخـــوانم سویِ مسجد
بیمــــارِ دوا یافتـــه محتــاجِ دعــــا نیست
نصرت ا... نوح
ای عنکبـــوت شکـــــوَه ز کم قسمتی مکـن
صیـدِ قــــــوی پُـر است ولی تار نازک است
صائب
ای غم مگــر تـــو یاد کنی ور نه هیچ کس
ازمــــردمِ زمــــانه نگیــــــــــرد ســـراغِ ما
آرمان
ای قــدم ننهـــاده هـرگز از دلِ تنگم بــرون
حیرتی دارم که چـون در هر دلی جا کرده ای؟
قیــدی شیرازی
ای کارســــــازِ خلـــق به فــریادِ مـن برس
زان پیشتر کـه کارِ مـــن از کار بگــــــــذرد
صائب
ای­ که دانی بـه یقین خشت شـود قالبِ تو
ازچــه بیهـوده نهی خشت همی برسرِخِشت
وثوق الدوله
ای­که خــود را در دلِ ما زشت منظـر دیده‌ای
رنگِ خود را چاره کن،آیینــه ­ی ما زرد نیست
صائب
ای که دررفـــتن شتـــابِ تیـر دارد عمـرِتو
چون کمان بهرِکـه می سازی مُنقّش خانه را
فروغی کشمیری
ای­که دل را می خـری از من به نرخِ خـاکِ راه
درترازو،سنگ دیگر نِه که جان هم برسراست
مسیح کاشانی
ای که صد سلسلـه دل بسته به هر مو داری
باز دل می بـــری از خـــلق، عجب رو داری
شاطرعباس صبوحی
ای که فرو برده ای پنجه به خـونِ ضعیف
باش که سازد قـوی، پنجه به خونت خِضاب
ابوالقاسم حالت
ای که می‌جــویی گشـادِ کارِ خود از آسمان
آسمان ازما بـوَد سرگشتــه‌تر درکـــارِخـویش
صائب
ای که همـراهِ مـــوافق ز جهـان می طلبی
آن قــدرباش که عنقــا ز سفــــر باز آیـــد
میرمعصوم
ای گرفتـــــــــــــــارِ پـــای بنــــــدِ عیال
دگــــر آســــــــــــودگی مبنــــــد خیـال
سعدی
ای گلِ شـوخ که مغــرورِ بهـاران شـده‌ای
خبرت نیست که در پی، چـه خـزانی داری
صائب
ای گل فروش، گل چـه فـروشی برایِ سیم
وز گل عــزیز تر چــه ستانی به سیمِ گل
کسایی مروزی
ای گل که موجِ خنـده‌ات ازسر گذشته است
آمـــاده باش گریــه ی تلـــخِ گـلاب را
صائب
ای مسافـر کـاروانِ مــرگ را چـاووش نیست
سنگِ هر گـوری که دیدی لوحه ­ی پیغام بود
مهدی سهیلی
ای مگس عرصه ­ی سیمرغ نه جولانگه توست
عِرض خــود می بری و زحمتِ مـا می داری
حافظ
ای مـوجِ پر شــرر که بر سنگ سـرت خورد
برخیــــــز فــــدای سرت انگــار نه انگار
فاضل نظری
ای میــرِحاج، کعبـه روان را، زِ من بگــوی
کان خــانه ای که یار بُوَد، جـایِ دیگـراست
قراری گیلانی
این تخمِ توبه ای که تـو درخــاک کرده ای
مـوقــوفِ آبیــــاریِ اشــکِ نـــدامت است
صائب
اینجــاغــم محبّتِ ، آنجـــــا سزایِ عصیان
آســـایشِ دو گیتی برمــــــا حـرام کــردند
قدسی مشهدی
اینجـــاست یارِ گمشده گِـردِ جهـــــان مگرد
خود را بجـوی سـایه، اگـر جست و جـو کنی
سایه
این ­جمعـه هم نیامد و شد. سخت شاکی ام
از جمعــه هایِ بی تــو و بَسطِ حصــارها
میثم بازیاری زاهد شهری فسا
این چنـد روزِ عمــر نیـــــرزد به نزدِ من
چون ناکسان که بنــده ­ی دینار و زر شوم
ناصر عاملی
این چه استغناست یارب وین چه قادرحکمتست
کاین همه زخمِ نهـان هست ومجــالِ آه نیست
حافظ
این چنیــــن است شیــــــــــــــوه ­ی ایّام
زاغ در بـــــــــــاغ و بلبــــل انــــدر دام
عباس شهری
این چنین زیر و زبـر، عــالم نمی‌مــاند مـدام
می‌نشـاند چـرخ هـر کس را به جایِ خویشتن
صائب
این غیــــرتم کُشد، که سلیمــــــانِ عهد را
این دیو سیـــــرتان، پیِ تخت و نگین کُشنــد
وصال شیرازی
ای نخـلِ من کـــه برگ و بَرَت شـد به دیگـــــران
دانی که ­­از آبِ دیــده ­ی مـن پــا گـــرفتـــه ای
عمادخراسانی
این خنـده های زیر لب و عشــــوه های یار
روزِ مـــــرا، سیــــاه تر از شــــــام می کـند
احمدعاملی شمس یزدی
ایـــن دزدهـــــــا تمـــام شـــریکند بـا عَسَس
پیشِ فلک شکـــــایتِ دونـان چــــــه می‌بری؟
صائب
ای دلــــربا کــــــه می روی و می بـری دلم
آهستــــه حمــــل بفــــرما، شکـــستنی ست
محمدکریم توفیق زاده فدشکویی فسا
این دیگ زِخامی ­ست که در جوش و خروشست
چون پختـــــه شد و لذّتِ دم دیـد، خموشست
صائب
این زحمتی کـه می کشــــــــم از تنگـیِ قفس
کفـــــــــرانِ نعمتــی است که دربــاغ کرده ام
حاجب شیرازی
این زندگی حـــلالِ کســانی که در جهــــــــان
آزاد زیست کـــــــــــــرده و آزاد مـــی روند
آزادی گلشن
این زمـــان بی ‌برگ و بـارم، ور نه از جـوشِ ثمر
منّتِ دستِ نـــــوازش بود بر مــــن سنــگ را
صائب
این زمـــان در زیـر بـارِ کـــوهِ منّت می‌روم
من که می‌دزدیدم از دستِ نـــوازش دوش را
صائب
این ســان کــه می خــریم ز بـازار ِکفـر جنس
بازارِ دیـن رواست گــــــر افتـــــاده از رواج
ابوالقاسم حالت
این سخن از پیرِ کنعـانم پسنــد افتــاده است
دیـدنِ رویِ عـــزیزان، چشـم روشن می کنـد
محمدرضااحسن ا...«احسن»حاکم کابل،سند،کشمیر
این سـرایی ست که البّتـــــه خِلَل خـواهـد کرد
خنک آن قــــوم که در بنــــــــدِ سـرایِ دگـرند
سعدی
این ماتمِ بزرگ نگنجـــد در این جهـــــــان
آری در آن جهـــــانِ دگـر، نیـــــز این عزاست
وحشی بافقی
ای نسیمِ جــان پــرور، امشب از برم بگـذر
ورنــه این چنین پرگـل، تا سحر نمی مــــانم
سیمین
ای نسیمِ پیــرهن، بر گــرد از کنعـان به مصر
شعلـه ­ی شوقِ مرا حاجت به دامـانِ تو نیست
صائب
ای نسیم ِ صبح از دمِ سـردیِ خـود شـرم دار
می­رسی بی باک وگل هـا یک قبـا پوشیده اند
میرزا عبدالقادر بیدل عظیم آبادی
این شب آویختگان را چه ثمـر مـــژده ی صبح
مرده را عـربده ­ی خــواب شکِ حاجت نیست
سایه
این شیـوه ام زشمع خـوش آمد کـه هیچگاه
پــروانه را نسـوخت مگــر در حضــورِ خویش
فغفور لاهیجی
ای نفس ز، هرســـو، ز پیِ جیــفه ­ی دنیـــا
تا چنـــد بتــازی، تــو مگـــر کلب و گـرازی
عندلیب کاشانی
ای نور دیــده رفتی و بی نــور دیده مــــاند
مژگـــان چـو آشیـانه ­ی مـرغ پریـده شـــد
واحد اصفهانی
این عـــالمِ بـی وفــــــا کـه مــن می بینم
نه نـــــازِ تو ، نـه نیــازِ مــن می دانـــــد
ابوسعید ابی الخیر
اینقــدر کز تـو دلی چند بود شاد، بس است
زندگانی بـه مــرادِ همــه کس نتــــوان کرد
صائب
این کــــه شمعِ تـو نمی گیـــــــرد فـروغ
از دروغــــست، از دروغـــــست، از دروغ
مهدی قلی هدایت
اینکه گـاهی می زنم برآب و آتش خـویش را
روشنی در کارِمــردم بـود مقصـــودم چوشمع
صائب
این کـه می بینی خـــــــلافِ آدمنــــــــــــد
نیستنـــــــــد آدم، غــــــــــــلافِ آدمنــــد
صائب
اینکه هرسو می کشم با خود، نپنداری تن است
گـورِ گردان است و در او آرزو هایِ من است
سیمین بهبهانی
این گـل کـه چنین در بغلت تنگ گـــــرفته
از خــــونِ دلـت، پیــرهنت رنگ گـــرفته
کاسب
این لبِ بوســـه فـریبی که تورا داده خــدا
ترسم آیینــه به دیـدن، ز تو قــانع نشـــود
صائب
این منافق پیشگان در حـــال پیدا می کنند
درمیـــانِ صـد هنر، گر عیبِ ما گم می شود
سالک قزوینی
این نیـز از منــاعتِ طبع است اگــــر چنین
دستِ تهـیّ و چهـــر­ه ­ی بگشـــاده داشتیم
یوسف بخشی
این نیشتر به پا چــــو رَود کــار مشکل است
هشـــدار، ای که بــر سـرِ حــق پا گــــذاشتی
ابوالقاسم حالت
ای مـــژده ­ی طـــراوتِ لبخنــــــــدِ آینــــه
این خــــانه بی حضورِ تو زیبــــــا نمی شود
جــواد نــوری فسا
ای همنـفــسان آتشــــم از مــن بگــــــریزید
هــرکس که بوَد دوست مرا، دشمنِ خویش است
لسانی شیرازی
این همــه مشکل، زفهمِ بوالفضــول آمد پدید
ورنه انـــدر نکتـه ­ی تحقیـق ابهــــامی نبود
جلال الدین همایی
این همـه نقشِ عجب بر در و دیـوارِ وجـود
هرکه فکــــرت نکنـد نقش بــوَد بر دیـــوار
سعدی
ای وای بر اسیــــــــری که از یاد رفتـه باشد
در دام مانده صیــــد و صیـــّــاد رفته باشد
حزین لاهیجی
ای همـه عضــوِ تو بیت الغــزلِ حُسن بگوی
با من این نکته که مـجمـوعه ­ی دیوان از کیست
شهرآشوب
بیهــــــوده دل به ماهی ِمقصــــــود بسته اند
آنان که کــــــــــــرده اند گل آلــــــوده آب را
ناصرامامی فریاد شیرازی
بیمــــاریِ من چـــون سببِ پرسشِ او شـد
می میــــرم از این غم که چرا بهتـــرم امروز
آفتابی ساوه ای
بی گنــاهی کم گنـاهی نیست در دیـوانِ عشق
یوسف از دامـــانِ پاکِ خود به زندان می رود
صائب
بی گمــــــان آسیب ها بینـــد ز دستِ روزگار
هرکسی پای از گلیمِ خـــــویش بیرون می نهد
ناصرامامی فریاد شیرازی
بی کمـــالی های نادان در سخن پیــدا شـود
پستـــه­ی بی مغـز چون لب واکند رسوا شود
وحیدقزوینی میرزا محمدطاهر
بی کس نـــــواز باش که هـر طفـلِ بی پدر
درمنــــزلت به عیسیِ مــریم برابر است
صائب
بی طالعی نگـر، که من و یار چـون دو چشم
همســایه ایم و خــانه­ی هــم را ندیده ایم
سیدعلی صیدی تهرانی
بی شـرافت را امینِ مـال و جـاه خود مکن
کی نگه دارد، چــو چنگ گرگ دادی دُنبـه را
صائب
بی سنگ شکستیم، سکوت و من و صدبغض
درآینـــه ای گنگ، فـــرا رویِ تــو ناگــــــاه
محمد حسین بهرامیان فسا
بی سبب هـــرگز نمی گردد کسی یارِ کسی
یار بسیـار است تا گــرم است بازارِ کسی
پرتو بیضاوی
بی زر نمی تـوان یـافت جـا در حـــریمِ کعبــه
در خــانه­ یِ خـــدا هم، مفلس مکـــــان ندارد
طغرای مشهدی
بی زبانی نعمتی بوده ست من از ســـــادگی
شکوه از خاموشیِ لب هایِ گنـــــدم می کنم
سیدای نسفی
بی رنگیِ این آینــــــــــه ها شوخی نیست
طوفانِ پس از سکـوت، تصــــــویرِ من است
سعید اکبری فسا
بی حسرت از جهـــــــان نرود هیچ کس به در
الّا شهیــد عشق به تیــر از کمــــانِ دوست
سعدی
بی حرمتی به ســـاحتِ خوبان قشنگ نیست
باور کنیــد پاســـــخِ آیینـــه، سنگ نیست
محمد سلمانی
بیچـاره ترزمـاست، بر او رحم واجب است
هــرکس که گــــوید از خـوشیِ روزگارِ ما
نادم لاهیجی شهسوار بیک
بی جــا نبـــود، آمـــدنِ ما در این دیار
کـردیم سَیـــر، جـــــــانورانِ ندیـــده را
ملا محمد گیلانی
بی تو ازحالم چه گویم، شرحِ دردی بیش نیست
در کتابِ زندگــــانی شــرحِ حـالم سـوخته
سیدضیاء مصباحی جهرم
به یوسف ماجـرایِ عشق را بنگرکه قبل ازآن
که آزارد زلیخـــا را، فلک افکند درچاهش
صائب
به هیچ کس نرســد از تو بی خطا زخمی
مگر قلـــــم که بِبُـّری ســـرش نکرده خطا
ابوالعــلا گنجوی
به هـوش بودم از اوّل که دل به کس نسپارم
شمایلِ تو بدیدم، نه عقـل ماند و نه هوشم
سعدی
به هـوش بـاش دلی را به سهــو نخراشی
به ناخنی که تـوانی گــــــــره گشـایی کرد
صائب
به هر که هرچـــه دهی، نام ِآن مبر صائب
که مالِ خــود طلبیدن، کم از گدایی نیست
صائب
به هـــر که جــَـــور نکـــردی نمی توانستی
تـــو آن نَئی که جفــایی تــــوانی و نکنی
نادم جاجرمی
به هرکجـــــــا که رسیدی، بگو به این وبه آن
که هیچ گوشــــــــه­ی دنیــــــانمی شود ایران
عبدالرضا کوهمال جهرمی
به هـــر بلا که رسـد ازخـــدا تو صــابر باش
بِدان که روضــــه ­ی رضـوان بوَد جزایِ صبور
شاطر عباس قمی
به هــدایت چـه زنی طعنه که صـوفی گردید
همه را کـاش خــــداوند هــــدایت می کرد
رضاقلی خان هدایت
به وقت گُرسِنگی نفسِ دون گـــدایی کرد
چو یافت یک لبِ نان، دعــوی ِخـدایی کرد
کلیم همدانی
به نوبتند ملـوک اندر این سپنج ســــــرای
کنون که نوبتِ توست،ای ملک به عدل گرای
سعدی
به نالیــــــدن نباشـــــد حـق شنــــــــاسی
بـــــزن در سینـــــه آتش، دم فــــــرو بند
منصور قاسمیان نسب
به می پرست مزن طعنــه زانکه کمتر نیست
ز می پــرستیِ او، خــــویشتن پــرستیــــدن
قدسی مشهدی «حاج محمدخان
به ملّتی کــــــــه ز تاریخِ خویش بی خبرست
به جز حکایت محـــــو و زوال نتـــــوان گفت
عارف قزوینی
به محفلی که بُریدند دیگــــران کفِ دست
چه ها رسیدز حیــــرت دلِ زلیخـــــا را
عاشق اصفهانی
به گنــــاهی کـه نکـــردی در و دیـوار انگار
ازچپ و راست گــریبان تو را می گیــــــــرند
مرحومه نسرین شکوهی فسایی
بـه کیـشِ بت پـرست، گـر بـت رخِ تـوست
نــدارد بـــت پــــرستــیدن، گنــــــاهـــی
میرزامحمودنعمت فرزندسیّدزین العابدین خورنگانی فسایی
به کربلاست که شش ماهـــــه طفل، بالغ شد
ز هر چـــــه رنگِ تعلق گــــرفت، فارغ شد
سارا حیدری
به قطره قطره حـــــرامت عـذاب خواهد بود
به ذرّه ذرّه حلالت حســــــاب خــواهد بود
سعدی
به غیـرِ دل که عــزیز و نگـاه داشتنی است
جهان و هرچـه درو هست، واگذاشتنی است
میر ظهیرالدین
به عَینِ عُجب و تکبــّر نگـه به خلق مکن
کـه دوستــان خـــدا ممکـننـد در اَوبــاش
سعدی
به صبــــــــرکوش تو ای دل که حق رها نکند
چنین عــــزیز نگینی، بــــه دستِ اهـــرمنی
حافظ
به شُکــرِ این کـه شــــدی پیشـوایِ گرم روان
ز نقشِ پـای، چــــراغی به راه ما بگــــــــذار
صائب
به زیرِ بالِ بلبل می شــــود گل، از حیا پنهان
در آن گلشن که باشد، چهـره­ی چون ارغوانِ تو
صائب
به زورِ بــازویِ اقبـــال کـــــاری بـرنمی آید
نگهـــدارد مگر دستِ دعا دامــانِ دولت را
صائب
به زخمِ هیـچ تبـــــر بر زمیــن نمی افتــــــد
کسی کــه سروِ غــــرورش همیشه آزادست
بیژن ترقی
به زپا فتــاده هـرگز، مفکن، زقهــر پنجــه
که زمـانه تیــــــــز دستی، پیِ انتقـــام دارد
فصیح الزمان رضوانی فسایی
به زاهد گفتم این زهـد و ریا تا کی بوَد باقی
بگفتا تا به دنیـــــــا مردمِ نادان شـود پیدا
فرات یزدی
به روزِ نیکِ کســان غم مخـــور دلا زینهـار
بسا کســــــــا که بـه روزِ تــو آرزومند است
رودکی
به ذوقِ رنگِ حنا کـــــــودکان نمی خسبند
چه می شــود؟ تو هم از بهر آن نگار مخسب
صائب
به دورانی که جرمی نیست بالاتر ز دانـــــائی
بدون شک،به هر میزان که می دانی گنه کاری
ناصر امامی فریاد شیرازی
به حــــدّ ِ دانـشِ خــــود در زمــانه دانستم
که استــراحتِ دنیــا بـه قــــدرِ نادانی ست
ساقی چرکس
به چـــه عضـو تو زند بوسه، نداند چه کند
بر سرِ سفـره­ی سلطان، چــــو نشیند درویش
مجمر اصفهانی
به چشمِ زنـده دلان،خـوشتر است خلـوتِ گـور
زخـــانـه ای که در آن میهمـــان نمی آیــد
صائب
به جز رقیب، که در آرزویِ مــرگِ من است
کسی ز حـــــــالِ منِ ناتوان خبـــــر نگرفت
شاهی سبزواری
به جایِ علم اگر اخـلاق بودی درسِ هر مکتب
به عالم بی نشان گشتی، غرور و حرص و نمـّامی
ملک الشعرا بهار
به جـانِ زنــده‌دلان سعدیا که ملکِ وجود
نیـرزد آنکه وجــودی ز خــود بیــــــازاری
سعدی
بهتر که روزِ پیــــــری، در دستِ خـود نگیـری
چـوب و عصـایِ مِنّت، بر پـایِ خـــــود بمیری
منصورقاسمیان نسب
به بیت بیتِ نگاهش همیشــه می رقصـــید
درختِ باورِ بیــــدم، کــه بـود طوفـــــانش
حجت عبداله زاده فدشکویی فسایی
بهــــایِ یوسف کنعــــانی از زلیخـــا پرس
که قــدر و قیمت هر جنس، مشتـــری داند
صحبت لاری فارسی
به اندک شورشی کزعشق دیدی، عافیت مگزین
به مُلکِ عاشقــی زین فتنه ها، بسیــار برخیزد
عطار
بـوَد خــویشی میانِ ارغنـون و سینه­ ی عاشق
ازآن بر دل نشینـد نالـه ای کز تـــــار برخیـزد
عطار
«بنشین بــر لبِ جــوی و گــذرِ عمــر ببین»
ما نشستیم و ندیدیم به جـز این زمـزمـه را
محمدحسین بهـرامیان فسا
به لاف نیست عــــدالت، دلیـل می خــواهد
که بیستون، سنـــدِســــوزِ عشقِ فــــرهادست
امیر حسن صلاحی
بگو به یوسفِ کنعـــان، عــزیز ِمصــر شـدن
بــه کـــــوریِ پـــدر و زاری اش نمـــی ارزد
امیدی تهرانی