بار دیگر زاینده رود

با درود و احترام
و با تاخیر نسبتا زیاد که یا به دلیل تنبلی ست و یا اینکه کفگیر احساسمان به ته دیگ خورده است !!!
شعر زاینده رود را با نگاهی نو و دوباره خدمتتان تقدیم میکنم ...
امیدوارم با لطف همیشگی که دارید بپسندید و با جملات قشنگتان ، سر ذوقمان ، بیاورید که چه کاری میکند این تشویق ها ... و اما ...
______________________________________________
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
توی شهر اصفهان ، نصف جهان
شهری با مردم خوب و مهربان
همگی حاضر جواب و نکته دان ...
دوست دارند : کباب و بریون
با بساطِ چای و قلیون
زیر چند تا بیدِ مجنون
لبِ رودِ گاهی خشگ تر از بیابون
خوش باشند از دل و از جون ...
امّا دست سرنوشت
واسه ی نصف جهانِ چون بهشت
قصّه ی تلخ و بد آهنگی نوشت :
آخه دنیا میدونه
اصفهان با چل ستون و پل خواجوش
میدونِ نقش جهان و عالی قاپوش
بازارِ فرشِ تو دَر توش
گز و بریون و بِـه و خربوزه ی
به شرطِ چاقوش
همه از زاینده روده
که نباشه ، اصفهان هم
پُـرِ گرده ، پُـرِ دوده
نه به لب شعر و سرودی
نه به دل ، نور امیدی ...
نه کسی حوصله داره
مثل شهناز و کسایی
مَردمو کنارِ خواجو بِـکِشونه
یا کی پیدا میشه
شیش دانگِ صداشو
مثلِ تاج ، به گوش مردم بِـرِ سونه ...
مثلِ اکلیلی کی میخواد
جای ارحامو ، بگیره ؟
کی می شینه
قصه ی مجید و بی بی رو می بینه ؟
یا کدوم دستِ ظریف و پینه بسته
رو کدوم قالی می خواد
قامتِ لیلی رو ببافه ؟
وقتی جای آب سرابه
زندگی پُر التهابه
قصه ها هم
قصه ی خار و خس و نبودِ آبه
قصه رعیتِ خونه خرابه
پس ، فقط خدا پناهه
و دعای مردم صبورِ دور و بَـرِ مونه
که شب و روز چشم ِشون به آسمونه
به نوای شُر شُرِ بارونِ از رو پشت ِبومه
که میگن از ته دل :
کاشکی دست سرنوشت
قصه ی خوبی برامون می نوشت
که همیشه زنده رود
زنده باشه ، جاری باشه
پُـرِ آب و ماهی باشه
مرغک مهاجرِ خسته بیاد
به ، پُـفک ، مهمونی باشه ...
و الهی سفره های مردم نصف جهان
پُـرِ نان و شادی باشه
پُـر نان و شادی باشه ...
بهار 94