چند نکته در باب دوستی و دشمنی(قسمت اول)

دوستی با مردم قرین دوستی با خداوند است.
دوستی موجب آرامش است و دشمنی مایه ی رنج آدمی.
آنکس که با دیگران دشمنی کند موجبات آزار خویش را فراهم آورده و انسانی که خود را بیازارد بدبخت ترین مردم است.
دوستی موجب ثروت میگرددو دشمنی موجب فقر.
ثروتمند ترین مردم کسی است که دوستان بسیار دارد و فقیر ترین مردم کسیت که دشمنان او بسیارند.
دوستان نیک یاوران روزهای سخت آدمی اند.
قافله ی دشمنی و کید با دیگران هرگز به مقصد نمی رسدو قافله ی دوستی و مودت مقصدی جز سعادت ندارد.
با مردمان دوستی نما که خداوند تو را دوست بدارد و از دشمنی با مردم بپرهیز که عاقبت شومی برایت رقم خواهد زد.
دوستی موجب سلامت روح و جسم آدمی و دشمنی سبب انقباض روح و تنگی رزق است.
در دوستی قناعت مکن که قناعت در دوستی سودی ندارد.
با دشمنان خویش مدارا کن شاید روزی به جمع دوستان تو ملحق شوند.
از دوستان خود کمتر از آنی که در حقشان روا داشته ای انتظار داشته باش .
از دشمنان خویش بیمناک مباش که خداوند همواره حامی و نگهبان دوستان خویش است.
هرگز از دشمنت چیزی مخواه که تو را نخواهد بخشید و این خود نشانه ای از نشانه های دشمنی است.
کاری مکن که بر تعداد دشمنانت بیفزاید زیرا به همان نسبت دوستان خویش را از دست خواهی داد.