( له پرسه ی چنار دا ) در عزای چنار

پرسه یکیش بگیرم بو چنار
بو داری بالا به رزی به له نجه و لار ، بو سه ری سه ر به رزی چنار که بوبو به لوتکه ی به رزی دارستان ، بو بو به هیلانگه ی باله نده ، نه یه ک ، به لکو هه زار ، سه ری له سینه ی ئاسماندا ده ساوی و سیبه ری خوی به خورایی پیشکه شی جوتیار و ریبواری ماندو ده کرد
به لام ، ئیستا چنار بیره وه رییکی زور کون و ناله باره ، ئه ندامی کرمه ریژ و زه خماوی ببوه و دوا هه ناسه کانی هه لده مژی و هه ناسه کانی سوار ببوه ئه ویش ئه مرو سبه ی کوچی دوایی خوی ده کا ، چناریش ده مری ! ئه ویش مردوه ، ئه ویش رویشتوه بو رابردو !
ئاخ وسه د داخ بوچنار !
(ترجمه ی فارسی)
عزایی بگیرم برای چنار
برای درخت بالا بلند طناز غماز ، برای سر سربلند چنار که شده بود قله ی بلند جنگل ، شده بود مامن پرنده ، نه یکی ، بلکه هزار ، سرش را بر سینه ی آسمان می مالید و سایه سارش را به رایگان پیشکش برزگر و مسافر خسته می کرد
اما اکنون ، چنار خاطره ای کهنه و غم آلود است ، اندامش کرم زده و زخمی است و آخرین نفسهایش را می کشد نفسهایش به شماره افتاده است او هم امروز فردا سفر آخرش را می رود ، چنار هم خواهد مرد ! او هم مرده است ، اوهم به گذشته سفر کرده است !
آه و صد داغ برای چنار !