تصاویر یک شعر
دلتنگم/ آغوشت را/ که هیچگاه نداشتمش/ .../ عطر شب مواج گیسویت را/ ناز نگاه و چشم و ابرویت را/ موسیقی سحرانگیز صدایت را / نوازش انگشتان لطیف زیبایت را .../ دلتنگ توام/ دیوانه‌وار میخواهمت/ نداشتمت/ ندارمت/ دوست دارمت...
هر بار که این متن به هوش مصنوعی داده شده تا تصویر بسازد، تصویر متفاوتی ساخته است
ذهن مخاطبان نیز همینگونه تصاویر مختلفی که حاصل اختلاف ادراک و تجربه و تخیل و ... آنها است از یک موضوع واحد می‌سازد. بعضی به هم نزدیکتر و بعضی با اختلاف بیشتر!
معنای اصلی یک کارِ ادبی (نوشته) به برداشتی که خواننده از آن دارد وابسته است نه به احساسات یا سلیقه‌های نویسنده. وحدت (یکپارچگیِ) نوشته در ریشه‌های آن (نویسنده، خالق) نیست، بلکه در مقصد آن (خواننده) است.
یک متن و نوشته برای شخصی چرت و پرت و فاقد معنا و ... است و برای دیگری زیبا و والا و دارای معانی و لعالی و در بین دیدگاه این دو فرد هزاران نظر و دیدگاه دیگر هم وجود خواهد داشت