علیرضا رضایی شاعر زاهدانی
استاد "علیرضا رضایی" شاعر سیستان و بلوچستانی، زاده‌ی سال ١٣٤٥ خورشیدی، در زاهدان است.
از وی تاکنون چند مجموعه شعر از جمله، «جایی که نخل‌ها برای گزبنان دست تکان می‌دهند» چاپ و منتشر شده است.
◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
ای رو‌نوشت آسمان دورتر تو
پيوند ماه و مثنوی‌های سحر تو
در سال‌های نارس اظهار انگور
ارجاع نستعليق ياقوتی دگر تو
بر غرش سال تفنگ آوار ماندی
زهری او دو چندان خشمگين شعله‌ور بود
اين تکه‌های باريد پهلو شکافند
چنگی بزن بر چنگ‌های نغمه‌گر تو
فواره‌ی منصور و فرياد انأالحق
از آن دهان ناشکفته بی‌هنر تو
جغدی که روی شاخه پایيز می‌خواند
در لاجورد شاخه می‌خواند مگر تو
بر پله‌ی افروغ دريا می‌نشينی
از تشنگی‌های کبوتر تشنه‌تر تو
اسمی برای داستان خويش بگذار
ای داستان بی‌سرانجام دگر تو
وقتی نديدار و شنيدار تو بودم
بودی سراپا بی‌قراری جلوه‌گر تو
نثر کلاغان سياه اين جهان را
پرواز دادی تا کرانی دورتر.
(۲)
اين‌جا کنار شاخه‌های پار و پيرار
خم می‌شود گيسوترين اوقات گيتار
در ابر می‌ماند تنم يک شاخه از درد
آمين سلام و بوسه می‌مانم به اقرار
رد بنفشه روی مژگانم بماند
در طرفة‌العينی دچارم غرق ديدار
لب‌ها هميشه طعمه‌ی مرجان و خنده
زيبنده‌ی آن چشم‌هايند آخرين بار
ای لاله جان امشب بيا با هم بخنديم
خون در حنای عشق می‌بنديم ناچار
شب شکلی از انگٌشت و مرقدهای ناجور
در قامت بی‌لحظه‌هايم می‌کشد جار
دف‌دف بزن کف‌کف بزن خرقه بدراّن
هی با يزيد از خاک می‌رويد به گلزار
شيری که می‌سايد تنش را در نگاهم
از بوالحسن می‌گويد و از بوسه بردار
در يشت بابل‌های مغشوش از لغاتی
خواناترين رقصی و قرمز گونه آوار.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی