عاقل
در دل شب‌های خاموش، عاقل چون چراغی است
که نوری از دانش می‌پاشد، در قلب تاریکی‌ها.
با نَفَسِ گرمِ حکمت، سردی جهل را می‌زداید،
و در مسیر زندگی، به راستی نشانی می‌نهد.
عاقل، چون درختی است بارور،
ریشه‌هایش در عمق زمین، برنشسته در سکوت،
پیش می‌برد درخت باغ‌های اندیشه را،
میوه‌هایش شور زندگی را بر لب هر گذرنده می‌آورد.
در آغوش اندیشه نگه‌دارندهٔ شیرینی‌ست،
که در کوچه‌های زمان فراموش نمی‌شود،
چرا که عاقل، همیشه استاد زندگی است،
و رازهای جهان را در دلش می‌پروراند.
پس بیاموزیم از او، در سکوت خود بیندیشیم،
دریغ نکنیم از جهد و کوشش در مسیر حق.
چرا که عاقل، چراغ راه انسانیت است،
به سوی فردایی روشن، گام برمی‌دارد.
*نیایش دهانی*