سرقت ادبی

توسعه ی فناوری رایانه و آسان شدن انتشار اندیشه، در تمام زمینه ها، از جمله شعر و ادبیات و غیره... امکانات بسیار ارزشمندی برای توسعه و به اشتراک گذاری مقوله های فوق فراهم کرده است که اگر به درستی مورد بهره برداری قراربگیرد، بسیارسازنده است و می تواند در بسط و گسترش سریع و بی واسطه ی اندیشه ها و حرف های نو و پویا، نقش بسیار جدی ایفا کند، که البته امروزه شاهد این امر هستیم. اما متاسفانه هستند کسانی که ازاین توانایی و امکانات به روشی غلط و حتی، مجرمانه استفاده می کنند.
اندیشه، فکر و احساس که سرمنشا تمام کنش های انسانی و رفتارهای اجتماعی و مدنیست، چون ماهیت فیزیکی ندارد، قابل لمس وشکل پذیری مادی نیست، ازاین رو به راحتی می تواند مورد سرقت قراربگیرد و نه تنها صاحب اثر را از حق معنوی آن محروم کند، اگر ارزش مادی نیز داشته باشد، این بهره دهی، بناحق عاید کسی شود که هیچ گونه زحمت و همتی برای آن به خرج نداده است. در واقع این گونه سرقت ها را می شود از دو جهت مورد بررسی و نکوهش قرار داد، چرا که سرقت مادی، فقط جنبه ی مالی دارد، حال آنکه سرقت ادبی، هنری و اندیشه، دارای ماهیت معنوی نیز هست که چه بسا ارزشمند تر از جنبه ی مالی آنست.
استفاده از امکانات دانلود، بصورت غیر مجاز و بدون پرداخت حق مولف برنامه ها و محصولات مختلف هنری مانند موسیقی و فیلم و غیره در اینترنت ، یکی از همین موارد است، که متاسفانه بسیار هم رواج دارد.
در زمینه ی تولیدات فکری مثل شعر و ادبیات هم به همین ترتیب، بسیارند کسانی که به راحتی سروده ی شاعری را به سرقت برده و بنام خود در محیط های مختلف رایانه ای مثل سایت های ادبی و وبلاگ ها ثبت می کنند.
هدفم ازبیان این مطالب تکرار مکررات نیست، چرا که خوب می دانم همگی درد آشنا هستید و شاید هم درگیر.
اما یک سوال... آیا راهی برای پیشگیری، یا به حداقل رساندن این معضل وجود دارد؟
فکر می کنم دراین خصوص باید در مورد ارزش گذاری برای تولیدات مختلف مادی و معنوی تجدید نظر کرد.
و فقط می شود ازوجدان خود و بها دادن به ارزش های انسانی خود و احترام به خود، کمک گرفت.
و باز هم... به عنوان یک انسان... به خود احترام گذاشت.
کوتاه نوشتم تا یادمان نرود.