ماریا کریمیان شاعر سقزی
بانو "ماریا کریمیان" شاعر کردستانی، زاده‌ی سال ۱۳۵۴ خورشیدی، در سقز است.
وی از سال ۱۳۹۵ فعالیت ادبی خود را با حضور در کارگاه آکادمی عریانیسم در مکتب اصالت کلمه آغاز کرد.
▪نمونه‌ی شعر کُردی:
(۱)
ئاسمان ڕازایەوە
بە
کلوو کلوو
شکۆفەی بەفر
زەماوەنی
تاکەکچی
زستانە...
(۲)
قژەکەم
نازی شێواوە
لەو ڕوژەوە
پەنجەکانت
لێ حەشار داوە...
(۳)
وەک
پەڕەسێلکەی
کۆچەری دڵ بەتاسە
سنووری خەیاڵت
تێپەڕ دەکەم
خرۆشەوە دێم
بۆ
دەشتی پڕ دڵنیایی
باوەشت
تاکوو
تاوێک بحەوێمەوە...
دەس لە ڕووم مەنێ
زستانە دڵڕەقەکەم
بە تەنیایی
ڕەق هەڵدێم...
(۴)
جانتاکەم هەڵگرت
بەڕێ کەوتم بەرەو
ژاڵانە...
تاکو پڕیکەم لە
ئاواتی
دایکێکی کورد
بو داهاتوو...
(۵)
ئیمشەو
ببە
بیانووی
دڵپڕییەکانم
و
من دووبارە هاتنەوەت
لەخودا داواکەم
تاکوو
دیسان تا بەیان
میوانی
سات بە ساتی
خەونم بیت...
(۶)
منی شێت
دەردم زۆرە
تەنیا
خەیاڵی جوانتان
بزە ئەخاتە سەر لێوم...
(۷)
وەرە بەدڵ
ئەوین
لە ئامێز گرە
با زستان
لە گڕی عەشقی تۆ
سەری خۆی هەڵگرێ...
(۸)
هەناسەم نایا ئەمشەو
سەبر و حەوسەلەم نەماوە
شەوانێکی زۆر
بەئومێدی خۆشەویستیت
تا بەیانی
نەخەوتم
ئاگات لێ بێ
کە دەنگی تۆ
بۆتە هۆی نەفەس‌کێشانم...
(۹)
خۆشەویستم
لە نەبوونت
چاوەکانم
مووقرایی بوون
باڵاکەیشم
عەرزی لە باوش گرتووە
تو کێیت
کە تیشکی چاو و
هێزی ئەژنۆمت
بە تاڵان بردووە...
(۱۰)
ڕێژە بارانی چاوم
دڵۆپ دڵۆپ
دەڕژێتە
سەرجەستەم
بەڵام ئەمجار
برینەکانم ساڕێژ ناکات
پێچەوانە خۆی دەنوێنێ
وەک ئاگرن ئەم سووتێنن...
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
قلم انتظار
لحظەی دیدار
آسمان پُر ستارە
چشمانت را
می‌کشد
تا طلایی بنویسد
برق نگاهت را...
(۲)
جانانم
شعرهایم
همە از وجود تو
نشأت می‌گیرد
نباشی
زبان شعرم لال می‌شود...
(۳)
نگاهش
چە غریبانە بدرقە می‌کند؛
جسدم را،
آینەای کە جوانیم را
بە پایش ریختم...
(۴)
راستی؛ نگفتی؟؟؟
صدایت چە رنگی‌ست!؟
من می‌گویم آبی‌ست
به‌رنگ آسمان
دلنشین و آرام‌بخش...
(۵)
غمت دامن‌گیر روزهایم شدە
خیالت
خیس می‌کند چشم‌های کە
منزلگەی توست
تو چترت را بردار
بگذار
با خیال راحت
بغض دلم بترکد
بر شانەهای نداشتەات...
(۶)
هر وقت می‌خواهم از تو
بنویسم
گنگ و منگ
می‌مانم میان واژەها
برای نوشتن از تو
کاغذ چشم براه
هرم نفس‌های توست
تا عطر آگین کند
حوالی یادت را
اینجاست
قافیە و ردیف
شعر
بەیک‌بارە جور می‌شود...
(۷)
هوای
زمستان بە سرم زدە
موهایم
سفید پوشیدن...
(۸)
نفسم بند می‌آید
امشب؛
حوصلەی صبرم سر آمدە است
شب‌های زیادی
بە امید دوستت دارم‌هایت
تا صبح
نخوابیدم
حواست باشد؛
صدایت،
نبض نفسم شدە است...
(۹)
صدایت کە می‌آید
همە برگ‌ها لباس غم می‌پوشند
چگونە می‌شود
در هیاهوی غمناک پاییز
جشن گرفت آمدن یلدا را
میان سوز و سرمای زمستان
وقتی
قطع می‌کند
گرمای دستان آویزان شدە
در گیسوان پاییز را
عاشقانە‌هایش
تحلیل می‌رود در کفن سفید
با چهرەی محزون و فنا شدە
در زمستانی پر از سکوت و راز...
(۱۰)
در شعرهایم
مهمان گوشەنشین
خیال توام
چە بوسەها بی‌بهانە
روی لب‌هایت نشاندم
کاش تو نیز آفتاب‌وار
از چشمانم گذر می‌کردی...
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (صحرا)