فرزاد مرادقلی شاعر زاهدانی

استاد "فرزاد مرادقلی" شاعر سیستان و بلوچستانی، زاده‌ی سال ١٣٥٢ خورشیدی، در زاهدان است.
در فروردین ماه ۱۴۰۱، در همایش فرهنگی ادبی دوبیتی‌های "شب چین" با محوریت پاسداشت سال‌ها فعالیت ادبی فرزاد مرادقلی شاعر و نویسنده از سوی فرهنگ و ارشاد اسلامی زابل و انجمن شعر آزاد سرو سیستان، از سال‌ها خدمات ادبی ایشان قدردانی شد.
▪نمونه‌ی شعر سیستانی:
(۱)
از روزِ کِه نِیزار خدا نظَر بشَدَک
سوزگَردَن و چور و بَلغی کمتَر بشَدَک
اَز روزِ کِه ماِیی نِی خورَک دَر بشَدَک
نِی رِئشیو سُستُ مایی گَنگَر بشَدَک
کو خواجه و نِیزار و کَل اَم سَر بشَدَک
راز گَز خُشکِ گَردَه گَستَر بشَدَک
بَدبختی شَهر مِشما بِیشتَر بشَک
***
از روز کِه واخَزی خدا اَز دِلِ کَل
از کِفتِ ما تَه شَه روز و بیومَه بَغَل
یَگ بُرّ گدا گشنِه مَه رَ بکَردِه کَتَل
شِیطو اَلَه شو دین مَه رَ مِزَ شَتَل
دورِ سر ما وَ چَرخَه شَه باشِه اَجَل
مو گفتَنَ ایی دَردَ رَ خِه شعر و غزل
***
سَر موکِه ما بَستِ روسَرَک جایِ لَچَک
مَه از سادگی گفتَدِه پَرخو سَر چَک
وَرترِزگیدَدِه روبَگو خِه دروغ و کلک
فُر رَفتَدِه سَنگی شِیرُ زِیر ذولِّ چَغَک
وَر لُنگُتَه کلائِه لگَنی زبَر بشَدَک
بَدبختی شَهر مِشما بِیشتَر بشَک
***
از روزِ کِه وَرغِندَه شَه تَفتون و لواش
بدا بِئ پدَرِ وَ خوردِ ما سنگگ داش
برَ مرغونِ یَخ اِزدَه وَ جا اِشکنه ماش
پالِزِ نَشو بَبو نَکَه تَرکِ قاش
فُر لَمّی دوالِ کَه گلی تِمَّک و گاش
نَه گوچَه وَ رَه بَه رِه خدا رَ نَه کماش
بجَه سنت و اصل از ما نو مُد بیومَه یواش
***
بدا کاکُل سیَه و خوبِ خا کنجَه کَجَک
بخا پویو وَ دَکِّ چَشَک و بیَفتی وَ جَک
اَم قتلَمِه دِئگی گُم شَه اَم بوی بورک
اَز غصه و جوش سَر دِلِ ما وَرجَه زورَک
جا تالَه وَ زِیر دِئگِ مس، چَر بشَدَک
بَدبختی شَهر مِشما بِیشتَر بشَک
***
سی سالَ کِه بَبو اَستَ نو تِئشَه نو خار
سی سالَ که اَم کولیَه خِه غَضوم و مار
یَگ چیزِ رَ مِگو خِه تو بِئ مُچ و قرار
برِ خورتَرِ مِه وَ چلّه و سوزِ لَوار
دَه سالَ کِه مِئرَه مدرسه شکَمِ وَ نار
بَس گو گَپَ نمِستَه ندر تو سَر مِه وَ دار
***
راستو شو تَه کندِه غصَّه رَ تال کُنِه
راستو شو تَه خود خا رستَمِ زال کُنِه
راستو شو دِوالِ چَپَّ رَ راست کُنِه
راستو شو که اَر کَه نشیَه واخواست کُنِه
راستو شو تَه بُزلنگی رَ خِه بانسِ گَزِ
قَشقَل کُنِه نو وَر موکِه شو (شب) شُروَه پَزِه
راستو شو که تَندورِ دِلا وَر بشَدَک
***
راستو شو تَه کُندِه غُصَه رَ تال کُنِه
راستو شو تَه خود خا رستم زال کُنِه.
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
یل؛ کف به لب، داریه بر کف، دهل به دوش...
زخم عرب به سینه و داغ مغول به دوش...
دلبر به تاب و تب، هوس شعر تر به سر
زاینده‌رود در کف و سی‌وسه پل به دوش...
دنیا گذشت و دلبر دیرین، فروغ شد!
یل: سالوادور آلنده، نشان دوگل به دوش...
یارب! غزل فرست که در عصر بی‌غزل
دلبر یله، یل بی‌کله جل به دوش...
یارب غزل فرست که شاعر نمی‌کشد
باری به‌رغم حوصله بار رسل به دوش.
(۲)
دلبر! ازین به بعد تو را گل صدا کنم
گاهی بنفشه، گاه گلایول صدا کنم
یا؛ بره‌ی سپید رها در هوای دشت...
رشک رمه‌، ته‌تغاری آغل صدا کنم
فخر خطوط - خط اخم تو- را لحظه‌های ناز...
تعلیق نسخ رو به تکامل صدا کنم
چشم تو را که می‌برد از راه اشک را...
با شرح صدر‌،گرم تعامل صدا کنم
اصلاً بیا به منطق ملای روم، ‌تا‌:
حق با محبت است تو را مل صدا کنم
***
گل مل! تو را که گرم و صمیمی و ساده‌ای...
عقلم نمی‌کشید که زابل صدا کنم!.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی